Lou Reed - How do you think it feels

een nummer uit zijn controversieel en nog altijd niet helemaal begrepen klassieker 'Berlin', een plaat die in 1973 uitkwam. De CD stond hier gisteren en momenteel alweer op. 

Een (zoals dat vandaag dan heet) toxische relatie, een ménage à trois (ou quatre?), overdadig druggebruik, (fysiek) geweld tussen geliefden, promiscuïteit, kinderen die van hun moeder worden weggehaald, zelfmoord. Het album baarde nogal wat opzien bij het uitkomen ervan en werd qua verkoop (aanvankelijk) een flop.
Dat na zijn door David Bowie geproducete plaat "Transformer", met daarop enkele grote hits ('Perfect Day' en 'Walk on the wild side', naast nog een reeks tijdloze nummers). De bonzen van zijn platenmaatschappij, en lang niet alleen zij maar ook veel journalisten en muziekliefhebbers, moeten zich in hun koffie verslikt hebben toen ze deze plaat voor het eerst beluisterden.

En mogelijk ook Lou Reeds toenmalige vrouw, Bettye Kronstadt, omdat er hoogstwaarschijnlijk heel wat autobiografische elementen in verwerkt zijn, zoals bijvoorbeeld de ruzie die in dit nummer te horen is.
Rond deze periode vervelde hij tot zijn voor velen enigmatische en onuitstaanbare persona Lou Reed en gaf zo de rockmuziek uit de jaren '70 mee gestalte. Om er een idee van te hebben, volstaat het om de nogal vage hoes van het album "Rock 'n roll animal" te bekijken; dit was enkele jaren vóórdat punk doorbrak. 
Je kan je ook afvragen in welke mate de gecompliceerde persoon Lou Reed toen niet samenviel met het personage dat hij gecreëerd had.
De keuze voor dit filmpje, dat in se losstaat van het nummer, kwam doordat het een zeldzaam beeldfragment is van Lou Reed in concert tijdens de periode volgend op de release van het album en in die zin dus "historisch". Geen idee welk nummer gespeeld wordt in het beeldfragment.

Mijn exemplaar (een cd) kocht ik in Tsjechië toen we daar halfweg de jaren '90 enkele dagen verbleven, samen met nog een reeks cd's en ook m'n mogelijk laatste nieuwe cassettebandje ooit ("Sticky fingers" van The Rolling Stones).
Beetje moeilijke keuze om er één nummer uit te kiezen, uiteindelijk werd het dit, maar het had net zo goed een ander kunnen zijn.
De productie is redelijk barok, met tal van instrumenten, maar nog niet overdadig en de fraaie muziek ligt goed in het oor. Vooral de bas, piano en drums in het begin, de elektrische gitaar en blazers vallen op. Lou Reeds gezang komt mooi tot z'n recht.

Nog een fijn citaat van Lou Reed (te lezen op een album dat enkele jaren later volgde en nog radicaler was, "Metal Machine Music", eentje dat zelfs ik nooit in huis heb gehaald wegens naar verluidt onbeluisterbaar): "My week beats your year", wat op de hoes ervan stond en een sneer was naar nagenoeg iedereen. 
Sacré Lou!