Want ik had u

in die ruim twintig jaar dat ik in Turnhout woonde, heb ik daar nooit een sociaal netwerk uitgebouwd.
Dit kwam in de eerste plaats door mezelf natuurlijk, m'n persoonlijkheid en mensenschuwheid of zelfs mysantropie, maar net zo goed omdat ik er de behoefte niet erg toe had, want ik had u , en de kinderen; een veilig nest waar en bij wie ik me behaaglijk voelde, echt wel thuis, welkom...
en daarnaast toch enkele vrienden in Brussel of Charleroi of elders met wie ik (heel) regelmatig mailde en die ik af en toe ook zag, en hier en daar een collega, dat ook nog wel.
Maar de centrale figuur, die me (mentaal) het meest recht hield zonder dat daarvoor enige medicatie nodig was, was jij. Al die jaren volstond het voor mij om jou (naast, bij me) te hebben. Dat trok me meermaals door (erg) zware tijden op het werk bijvoorbeeld.

jij kunt nu terugvallen op jouw eigen netwerk (en, blijkbaar sinds tal van maanden, een... ...nieuwe... ...geliefde...) om je er nu ook weer door te sleuren, zoals waarschijnlijk ook vaak is gebeurd toen we nog samen waren en je daarvoor amper of niet op mij kon rekenen of in elk geval (veel) te weinig.

Zelfs sinds september '21, ondanks alle moeilijkheden, ben jij voor mij steeds de referentie geweest en gebleven, voor verschillende aspecten, iemand op wie ik vanop afstand nog steeds dacht te kunnen bouwen en rekenen, aan wie ik bepaalde zielenroerselen kwijt kon waarvoor ik bij niemand anders terecht kon of wilde. In zekere zin meende ik, weliswaar in veel beperkter mate en zonder dat ik het recht had enige claim op jou te mogen leggen, dat ik jou nog steeds had. 

Maar dit alles is nu dus weggevallen, weggeslagen...
althans, zo voelt het momenteel toch

de taferelen van jullie beide samen die nu constant voor m'n geestesoog passeren, zijn haast ondraaglijk... en ik durf er zelfs niet over nadenken of jullie daarin verder gaan dan wij ooit gedaan hebben of dat je me toeliet... (en neen, je hoeft het me niet te laten weten)

misschien moet ik toch maar eens grijpen naar een ersatz... maar zelfs daar ben ik te laf voor, ook al ligt het hier op sommige plaatsen gewoon voor het grijpen. Het volstaat ernaar te vragen; men zal je met plezier voorthelpen.
Maar in mijn verknipte geest zou het mijn leven hier dan toch nog enige zin geven. En het is een bijzonder krachtige pijnstiller.

(P.S.: maak je geen zorgen over enige ruchtbaarheid. Buiten welgeteld 1 trouwe lezer(es?), wellicht jijzelf, komt hier geen kat langs)