Voor en na (de GT Open)

's Morgens vroeg vertrokken in Molenbeek richting het Luikse en dat voor een rit van anderhalf à twee uur. 

Voor de heenrit had ik m'n USB-stick mee met tal van albums maar ook vele afleveringen van een van m'n lievelingsprogramma's op de radio: "Un jour dans l'histoire" van La Première (RTBF). Er is een tijd geweest dat ik er wekelijks wel een paar van downloadde omdat het een boeiend programma is waarin de presentator, Laurent Dehossay, in een dik uur tijd 2 geschiedkundige evenementen of personages belicht, samen met een gast. Dus leerrijk!

En gisteren eindelijk een paar afleveringen gehoord die ik eerder eigenlijk nog maar hoogstens 1 keer had beluisterd:
- over de Rothschild-dynastie en hoe ze zoveel macht, rijkdom en invloed hebben verworven,
- over de laatste jaren van Nina Simone,
- over The Doors en hun beruchte concert in Miami en de gevolgen daarvan

The Doors was naast Talking Heads de groep die me eind jaren '80 en begin jaren '90 het meest fascineerde en ik heb dus alle studioalbums in huis, inclusief 1 van beide waarop Jim Morrison niet meer te horen is omdat hij al overleden was. Maar met de jaren was de groep een paar keer bij mij in de vergeethoek verzeild geraakt en zeker ook het album waaruit bovenstaand nummer komt. Echter, gisteren begon de reportage over The Doors met de eerste noten van 'Wild Child' (ik dacht in een eerste reflex nog dat het om 'Roadhouse blues' ging uit Morrison Hotel (het album na The Soft Parade en dat een terugkeer markeerde naar een veel bluesier geluid), maar dat was dus een vergissing. Het ging wel degelijk om 'Wild child', dat ik eerlijk gezegd bijna compleet vergeten was... En toch schoot m'n gemoed vol bij het horen ervan. Uit nostalgie naar m'n jonge jaren misschien, deels ook wegens de emotionele ramptoestand waarin ik nu bijna 2 jaar verkeer? Hoe dan ook, de eerste gitaarakkoorden troffen me diep. Maar ik kon wel nog verder rijden zonder overstuur te raken, een traantje wegpinkend misschien en wat later kwam ik dan op m'n bestemming aan.

Na de races waarover ik het in het vorige stukje had, trok ik dan naar m'n zus, die samen met haar man in Francorchamps woont en die ik ruw geschat al 4 of 5 jaar niet meer had gezien. 
Dus het werd eigenlijk nog wel eens tijd voor een bezoek, al was het maar om gewoon hallo te zeggen.
Daarnaast heeft ze recent ook een positieve rol gespeeld in wat me overkomen is en hoe ik ermee om ben kunnen gaan; zonder haar "hulp" zou ik wellicht op een nog veel negatiever manier gereageerd hebben, dus daar ben ik haar heel dankbaar voor.
Het hoeft wat mij betreft ook niet meer zo lang te duren voordat we elkaar nog eens terugzien.

Eerst een uur of twee bij hen thuis om wat bij te praten, m'n hart wat uit te storten en de bedoeling was om daarna naar een plaatselijke bistro te gaan om daar iets te eten.
Daar is echter een serieuze kink in de kabel gekomen omdat ze na het opdienen van het eten in allerijl  moesten vertrekken wegens een probleem om zich naar de spoeddienst te reppen... Was ook de eerste keer dat ik op die manier door m'n gezelschap in de steek werd gelaten en het was een wat aparte manier om de rekening niet te hoeven delen... 
Aangezien ze vandaag heel vroeg naar Barcelona zouden vertrekken, iets waar zij al heel lang naar uitkeek, kwam er naast de begrijpelijke bezorgdheid ook nog de angst dat de reis in extremis in het water zou vallen. Maar zover is het niet gekomen; gisterenavond lieten ze me weten dat het waarschijnlijk loos alarm was en van wat ik vernomen heb, zitten ze momenteel toch op het vliegtuig of zijn ze intussen al geland.
Goede reis S. en L. en geniet ervan!

In het naar huis rijden, heb ik dan maar een best of van Donna Summer opgezet.
En het toeval wil dat de timing zo goed zat dat toen ik in Brussel en Molenbeek aankwam, de onderstaande beruchte mix begonnen was, ruim een kwartier dansmuziek met overvloedig vrouwelijk gekreun. Met het raampje wat open laag-Molenbeek doorkruist; ze zullen me hier nu wel kennen 😁

Benieuwd of u het kan uitzitten.