Stem

Niet de Turkse, maar de mijne.

Heb dit weekend verschillende audioboodschappen opgenomen en die een tijdje later achteraf ook beluisterd. Het hielp me om een of andere reden een beetje.
Wat me onder meer opviel, was dat m'n eigen stem me minder tegenstak dan vroeger het geval was bij opnames van mezelf die ik herbeluisterde.
Ook over de inhoud of de vorm was ik niet ontevreden, ook al was ik meermaals merkbaar (erg) ontroerd.

Misschien is ze veranderd of ben ik wat milder gestemd?
Een (kleine) stap op de lange en nooit eindigende weg naar zelfaanvaarding?

Addendum:
Het is een vreemde ervaring (heel) emotionele berichten van jezelf met enige afstand opnieuw beluisteren.
Vind al bij al dat ik het er niet zo slecht vanaf heb gebracht :)