Riskant (Tindersticks)

Ik weet niet waarom, maar vanavond kreeg ik de ingeving om de 1ste cd van Tindersticks te beluisteren. Had tot nu toe zorgvuldig vermeden om naar hun werk te luisteren, omdat het me zo vaak diep raakt en de nummers vaak over liefde en stuklopende of stukgelopen relaties gaan, verlies, obsessieve afwezigheid. Sinds ik hier woon, heb ik er hoogstens nog maar 1 cd van opgezet.
Met dus ditmaal inderdaad ook alweer het gevreesde/verwachte effect; maar tegelijk blijven hun eerste albums zo mooi dat je de ontroering/tranen haast dankbaar voor lief neemt.

Tindersticks is een van de groepen die ik helemaal zelf ontdekt heb, na ze in de jaren '90 eens op de radio te hebben gehoord (weet niet meer welke uitzending of welke zender, waarschijnlijk wat nu Radio 1 heet); geen vrienden dus die ze me leerden kennen. Integendeel, ik was diegene die hen de groep leerde kennen en ook zij luisteren er bij mijn weten nu nog (sporadisch?) naar. Een klein egoboostje toch.

Op de foto boven is de zanger te zien, Stuart Staples die we ooit, in oktober 2019 op een perron in Brussel Zuid wachtend op de Thalys praktisch tegen het lijf liepen. Onze bestemming was Nantes, de zijne kwamen we uiteraard nooit te weten, maar zeker tot in Parijs.

Geen idee welk nummer ik uit hun debuut moet kiezen, er staan zoveel mooie liedjes op.
M'n persoonlijke favoriet is wellicht 'Her', ook omdat het muzikaal wat atypisch is voor dat album, met het flamenco-achtige gitaarspel.
Eigenlijk vind ik het gewoon te lastig om een welbepaald nummer te kiezen: 'Drunk tank', 'City sickness', 'Jism' of toch maar 'Whiskey and water'?
Vandaar, hier het hele album zodat u zelf kan kiezen; ruim 20 nummers van een indrukwekkende schoonheid. 

Nog even terugkomend op Nantes: in ons hotel hing onder meer dit op in het cafetaria-restaurant. Legendes logeren dus soms ook eenvoudigweg in plaatsen waar ook gewone stervelingen al eens verblijven: