Overbuurvrouw

Aan de ene kant van de straat ligt m'n werkplaats, een lang en relatief smal gebouw dat toch zeker 100, mogelijk 150m van die kant bestrijkt. Langs de andere kant staan verschillende typische appartementsgebouwen van de jaren '60 of '70. En mijn bureau, op de 4de verdieping verschaft een inkijk in enkele van de appartementen in het gebouw er rechtover.

Het toeval wil dat er een tijdje een relatief jonge vrouw in een ervan gewoond heeft dat haast op gelijke hoogte is als mijn bureau. Ze vertoefde graag op haar terras, waar van 's morgens vroeg de zon ook vol op schijnt, tot ergens de vroege namiddag. Het stoorde haar ook niet om lichtjes gekleed op haar terras te blijven zitten. Soms kwam er ook een vriendin bij haar op bezoek, voor wie mooi weer het sein was om bijna volledig uit de kleren te gaan; meermaals zat ze in monokini op het balkon. En ik had daar dus een bevoorrecht zicht op, al probeerde ik er meestal niet van de profiteren door niet te staren. Maar af en toe een blik, dat kon ik toch niet laten. Ergens in de tweede helft van vorig jaar is deze dame echter verhuisd en de vriendin kwam er dus ook niet meer langs.

Maar intussen woont er iemand nieuw, alweer een relatief jonge vrouw. En ook zij zit graag op haar balkon, maar wel steeds "deftig" gekleed. Het lastige voor mij is: ze telewerkt veel (althans dat veronderstel ik) en zit dus overdag veel thuis, achter haar computer. Vaak zie ik ze zitten als ik eens het hoofd draai om naar buiten te turen en zie haar dan ook als ze met iets anders bezig is in haar appartement: kleren passen, zich wat schminken, opruimen enz.
Zij kijkt ook al eens regelmatig naar buiten maar ik heb er het raden naar of ik haar al zo ben opgevallen als omgekeerd... Vermoedelijk niet en probeert ze gewoon mij en de collega's die in de bureaus zitten waar zij zicht op heeft, te negeren. In haar plaats zou ik dat toch trachten.
Ik vraag me wel af wat dat met een mens doet, zo jarenlang ergens wonen waar andere mensen zomaar bij je binnen kunnen kijken als je je gordijnen niet sluit. Misschien leer je er gewoon mee leven en laat het je op den duur koud.

Maar bon, doordat we probleemloos bij elkaar kunnen binnenkijken, begon ze me op den duur wel een beetje te boeien, ook al hebben we elkaar nog nooit gesproken of zelfs van dichtbij gezien (er zit toch wel zeker 30 meter tussen).

Drempels voor een nadere kennismaking: ze rookt, het leeftijdsverschil en mijn enorme schuchterheid. Heb het wel al eens aangedurfd om te zwaaien maar geen flauw idee of ze het zelfs maar gezien heeft en zo ja, of ze ervan gediend was. Tot nu toe heb ik in alle geval nog geen politie over de vloer gekregen. En dit (verlengd) weekend gaan we elkaars "gezelschap" 3 dagen moeten missen...