Didier

We kennen elkaar sinds ik hier werk, dus al ruim 20 jaar; hij is een fijne maar soms vermoeiende collega in die zin dat hij het maar niet kan laten om haast dageljiks te klagen en te zeuren over hoe het hier vierkant draait/hoe vierkant het hier draait en welke wantoestanden hij hier meent vast te stellen. Als je dat regelmatig moet aanhoren, begint dat soms toch wat op je systeem te werken en hij kan die frustratie ook niet gewoon laten varen, zelfs niet na zowat 30 jaar dienst hier (in zijn geval dus).

Maar daarnaast heeft hij ook een weliswaar niet bijzonder fijnzinnig maar wel goed gevoel voor humor, waarbij hij enkele favoriete doelwitten heeft maar zonder deze uit te lachen of hen bewust te willen kwetsen. Ik behoor tot deze categorie en gisteren was het alweer zover n.a.v. de verschillende (vrouwelijke) collega's die regelmatig m'n bureau (om hoofdzakelijk puur professionele redenen) binnen komen vallen. 

Gelukkig kunnen we, zoals gisteren het geval was, allebei toch nog hartelijk lachen, ook met onze respectievelijke ellende en zijn we daarnaast ook nog in staat om ernstige levenskwesties met elkaar te bespreken, zoals de actualiteit of onze respectievelijke ellende.