Zelfmoord...

heeft wat mij betreft niet noodzakelijk iets te maken met lafheid of weglopen van problemen.

Kan net zo goed een weloverwogen, vrije keuze zijn, gemotiveerd door de vaststelling dat er eigenlijk zo goed als niets meer is om voor te blijven leven en dat hetgeen wat nog in het verschiet ligt toch vooral (psychische of fysieke) pijn en lijden is en bitter weinig vreugde of positiefs of zelfs dat het leven dat men geleid heeft tot dan toe goed (genoeg) geweest is en dat het wellicht niet meer beter wordt (niet noodzakelijk slechter door een gezondheid die niet meer mee zou willen), dus waarom niet gewoon stoppen als het nog goed gaat? Het zou dus in theorie ook gewoon een daad kunnen zijn waarmee je het leven viert.

En zelfs zonder zwaar fysiek of psychisch lijden kan het bestaan wegens al het gedoe errond (al dan niet door eigen toedoen of "schuld) ook al gewoon (te) zwaar zijn om te verdragen. Dat het "op" is en goed of gewoon genoeg geweest is. Het is een net zo legitieme keuze als die van iemand die de tegenovergestelde maakt of die zich vastklampt aan het leven, iets waar wel tonnen begrip voor wordt opgebracht.
Aan de betrokkene dus om een balans op te maken.
Zo'n beslissing of daad hoeft niet per se als iets zieligs gezien te worden, integendeel, die kan net getuigen van autonome (wils)kracht. Er hoeft ook al zeker geen oordeel worden geveld over diegene die deze stap zou zetten.

Tuurlijk, voor diegenen die achterblijven en ook de wijze waarop het gebeurt, spelen een grote rol op de wijze van hoe dit opgevat wordt. 
Zou het een idee zijn om er net als bij euthanasie de naasten gewoonweg (geleidelijk) te betrekken, niet noodzakelijk bij de uitvoering, maar bij het "rijpings"- of beslissingsproces. Misschien dat het voor wie dan achteraf verder moet een stuk beter te plaatsen en te aanvaarden is.

Welke zin heeft het ook een non-bestaan nog met 1, 5, 10 jaar of langer te rekken?
Als het gewoon is om tegemoet te komen aan de maatschappelijke druk en om nog economisch "nuttig" te wezen, hoeft het wat mij betreft eigenlijk niet.

Daarnaast is ook de sociale zelfmoord al een hele tijd geleden ingezet en aan de gang. Dat een fysieke vorm/verschijning al dan niet verdwijnt zal niet veel verschil meer maken, tenzij voor een paar schuldeisers misschien :).

Misschien moet ik er een happening van maken en wat volk uitnodigen voor een laatste bacchanaal of zo. Kan er meteen ook een antropoloog langskomen voor een case study van een suïcidale stedeling in het Brusselse: wat drijft hen? zou mandala's kleuren hen niet op andere gedachten kunnen brengen? waar ontmoeten ze elkaar? hebben ze rituelen, peuteren ze in hun neus?