Levensles

Sommigen onder ons vinden het leven zinloos, absurd in de zin van dat we er niet gekomen zijn (noch als diersoort, noch als individu) om een of ander doel te dienen/bereiken. Tenzij je een troonopvolger of zoiets was.
Je moet dus zelf zin aan je leven geven (indien je dat zou willen, maar in se geldt dat op een of andere manier toch voor haast iedereen, inclusief voor mij).

Een van de manieren waarop je dat kan verwezenlijken, is door gewoon je leven lang te blijven bijleren, iets wat de meesten onder ons dan ook doen. Hoeft niet noodzakelijk door het vergaren van (academische) kennis te zijn, maar kan ook door bijvoorbeeld "levenswijsheid", ervaring te vergaren, te leren anders tegen iets aan te kijken dan je steeds gewoon was te doen of verschillen te aanvaarden, te verwelkomen, hoe om te gaan met mensen, meer mededogen te hebben of net het tegenovergestelde enz.
Voor mij is bijleren, meer te weten komen toch een van de dingen die ik haast dagelijks, doorgaans met plezier doe, dit onder meer door te lezen: kranten, boeken, tijdschriften, het gemeenteblad, de Bijbel. 

Maar dus het voorbije anderhalf jaar heb ik een grote en bijzonder pijnlijke levensles gekregen. Misschien ook een waardevolle. Het heeft me ook gedwongen wat meer of op een diepgaander manier aan introspectie te doen.
Afwachten maar of ik er ook effectief iets van geleerd heb. De toekomst zal het misschien uitwijzen.