Daniel Blumberg - Lucrecia Dalt

Donderdagavond, in het kader van het muziekfestival Les Nuits Botanique naar een dubbelconcert geweest, zonder echt goed te weten wat te verwachten.

Ik werd erheen gelokt door Lucrecia Dalt, die ik heel wat maanden eerder 's avonds op de radio had gehoord en die m'n aandacht trok. Deze Colombiaanse is niet zozeer een zangeres als wel een geluidskunstenaar, ook al zit er ook zang in haar nummers. Ze heeft ook een a-typisch professioneel parcours en haar studies en job spelen blijkbaar een rol bij haar kunst. Haar recentste plaat stond al die tijd in m'n wenslijst genoteerd dus misschien kon ik die daar wel op de kop tikken.

Maar eerst was er Daniel Blumberg, iemand die me totaal onbekend was.
Hij bracht een set die, als ik het goed begrepen heb, uit 1 lang nummer bestond van ruim een half uur lang. Tijdens dat stuk speelde hij zelf hoofdzakelijk een mondinstrument maar wat dat precies was, kan ik niet zeggen; er kwam in alle geval een vreemd geluid uit. Daarnaast was er iets te horen wat op een of andere vorm van percussie leek, afkomstig van enkele elektronische hulpmiddelen en het geheel had iets dreigends, onheilspellends. De muziek van de set deed me denken aan gedreun uit een fabriek.
De artiest zong ook niet echt; hij declameerde of sprak woorden uit die voor mij weinig of geen samenhang hadden, als ik ze al begreep. Zijn (enigszins falset)stem contrasteerde ook wat met de muziek. Waar ik me in het begin afvroeg wat voor concert het zou worden, begon het me uiteindelijk toch meer te boeien. Wel kwam het einde nogal abrupt voor me.

Na zowat 20 minuten wachten was het dan de beurt aan Lucrecia Dalt.
Zij deelde het podium met een percussionist wiens drumstel nogal vreemd opgesteld stond waardoor hij het hele concert hoog moest reiken om sommige van de onderdelen te bespelen.

Zij stond dan weer vaak achter haar klavier en kwam soms naar voor op het podium als ze zong.
Het was een mooi concert, al zou ik niet weten hoe ik het moet beschrijven; het was nochtans niet zo'n bevreeemdende muziek als bij het eerste concert. Wel mooi, maar niet echt meeslepend. Met een uur of zo bleek het concert al bij al ook relatief kort. Er was ook nog een bisnummer en toen was het voorbij. Ik repte me naar de uitgang hopend om een standje te zien waar haar muziek zou worden verkocht maar zag er geen, dus ging dan maar naar de uitgang. 

Daar aangekomen echter maakte ik voor de zekerheid toch rechtsomkeer om toch nog eens een kijkje te nemen en maar goed ook, want iets verder als de rotonde, waar 'mijn' concerten plaatsvonden (tegelijk werden er nog enkele andere gespeeld), werd op dat moment inderdaad een tafeltje klaargezet met merchandising. En zij was een van de 2 personen die ermee in de weer waren.
Heb m'n kans dus maar gegrepen en een 33-toerenplaat gekocht van haar laatste album, ¡Ay! in een doorschijnende rode/roze kleur, wat blijkbaar de enige versie was die ze mee had van deze plaat. Misschien had ik er goed aan gedaan nog een van de andere 2 die ze had meegebracht te kopen, maar daar heb ik toen niet aan gedacht. Ze was ook nog zo vriendelijk om m'n exemplaar te signeren.

Tijdens het afspelen van de plaat kreeg ik wel de stellige indruk dat mijn muziekinstallatie daarmee op haar grenzen stootte; het lijkt er soms op dat sommige van de subtiele geluiden niet zo heel goed worden weergegeven. Niettemin blijft het een aangename luisterervaring.