1 jaar geleden (2)
(dit stukje is ruim een maand 'op het schap' blijven liggen en intussen is de toestand geëvolueerd. Meer daarover wellicht in een 3de deeltje)
Wat de schade geweest is van hetgeen intussen anderhalf jaar geleden gebeurde en tot nu toe voortduurt, valt nu nog niet helemaal in te schatten; daar is het nog wat te vroeg voor.
Ik zie mezelf in alle geval niet meer in harmonie met iemand anders samenleven of zelfs een evenwichtige relatie opbouwen. De mentale schade, of het trauma zo u wil, is te groot; misschien verklaart dat ook voor een stuk waarom ik contact met anderen probeer te vermijden of er alleszins niet naar op zoek ga. Er zal altijd wel een zekere mate van achterdocht blijven spoken, bij gelijk welke band die ik nog zal opbouwen die verder gaat dan het louter professionele of vriendschappelijke. Me helemaal op m'n gemak voelen bij iemand anders zoals vroeger het geval geweest is met m'n voormalige geliefde, lijkt me uitgesloten.
Ik zie mezelf in alle geval niet meer in harmonie met iemand anders samenleven of zelfs een evenwichtige relatie opbouwen. De mentale schade, of het trauma zo u wil, is te groot; misschien verklaart dat ook voor een stuk waarom ik contact met anderen probeer te vermijden of er alleszins niet naar op zoek ga. Er zal altijd wel een zekere mate van achterdocht blijven spoken, bij gelijk welke band die ik nog zal opbouwen die verder gaat dan het louter professionele of vriendschappelijke. Me helemaal op m'n gemak voelen bij iemand anders zoals vroeger het geval geweest is met m'n voormalige geliefde, lijkt me uitgesloten.
Op cognitief vlak heeft het voorbije anderhalf jaar waarschijnlijk ook gevolgen gehad.
Hoewel het daarvoor ook al het geval was, moet ik sindsdien vaker en veel langer zoeken naar bepaalde woorden, ook in andere talen, terwijl die me voorheen relatief makkelijk te binnen schoten. Aangezien mijn talenkennis zowat het enige positieve talent is waarover ik beschik, vormt dit wel een (steeds voelbaarder) handicap.
Een concreet voorbeeld: in een van de vorige teksten kon ik niet op het redelijk banale woord "winkelkar" komen en gebruikte "supermarktcaddie", wat ik eigenlijk zo goed als niet kende...
Hoewel het daarvoor ook al het geval was, moet ik sindsdien vaker en veel langer zoeken naar bepaalde woorden, ook in andere talen, terwijl die me voorheen relatief makkelijk te binnen schoten. Aangezien mijn talenkennis zowat het enige positieve talent is waarover ik beschik, vormt dit wel een (steeds voelbaarder) handicap.
Een concreet voorbeeld: in een van de vorige teksten kon ik niet op het redelijk banale woord "winkelkar" komen en gebruikte "supermarktcaddie", wat ik eigenlijk zo goed als niet kende...
Iets onthouden gaat ook moeilijker maar dat was eveneens daarvoor het geval al en ik ben wel erg verstrooid geworden en raak heel makkelijk afgeleid, waardoor me lang concentreren nog een stuk lastiger geworden is.
Noties van tijd en ruimte zijn wat vervaagd.
Noties van tijd en ruimte zijn wat vervaagd.
Voor de rest ben ik ook minder gevoelig geworden voor de ellende rondom mij en in de wereld. Een vorm van afstomping of zo; ben nog veel meer dan voorheen bezig met m'n eigen persoontje en haal een stuk sneller als vroeger m'n schouders op.
Bijvoorbeeld de recente aardbeving in Turkije en Syrië liet me redelijk koud of anders sloot ik me misschien bewust af van beelden en getuigenissen. Jammer en hopelijk blijft dit niet duren.
Al kocht ik af en toe wel nog een brood(je) voor de mensen die tot eind februari nog op of aan de brug bij het Klein Kasteeltje trachtten te overleven.
Bijvoorbeeld de recente aardbeving in Turkije en Syrië liet me redelijk koud of anders sloot ik me misschien bewust af van beelden en getuigenissen. Jammer en hopelijk blijft dit niet duren.
Al kocht ik af en toe wel nog een brood(je) voor de mensen die tot eind februari nog op of aan de brug bij het Klein Kasteeltje trachtten te overleven.
Over fysieke gezondheid gesproken: ik vrees dat ik vroeg of laat toch de rekening gepresenteerd zal krijgen. Tot nu toe tot m'n eigen verbazing nog geen enkele dag wegens ziekte afwezig geweest op het werk. Het enige wat ik wel merk sinds een hele tijd: jeuk op bepaalde plekken op m'n lichaam waar ik dat vroeger niet had. Misschien (een milde vorm van?) psoriasis; onlangs las ik ergens dat stress daar ook een oorzaak van kan zijn (maar geen idee of dit kan kloppen). Opvallend dat het aan beide armen, op dezelfde plaats is. Of zou het een vleesetende bacterie zijn?
Het nagenoeg volledig gebrek aan vooruitzichten (behalve vakantieplannen in de loop van de komende maanden) heeft zowel voor- als nadelen: leven van dag tot dag gaat me redelijk goed af, al is het op professioneel vlak wellicht niet zo wenselijk. Aangezien ik een behoorlijk loon heb en fysiek nog gezond lijk, hoef ik me vandaag weinig financiële zorgen te maken, ook al staat er zo goed als niets meer op m'n spaarrekening. Toch zorgt deze toestand bizar genoeg toch voor een zekere gemoedsrust en het zorgt ervoor dat ik bijna verplicht ben gewoon van dag tot dag te leven en zo te zien wat er op me afkomt. Hoef me niet te bekommeren om toekomstprojecten, wat toch altijd met enige stress gepaard gaat.
Daarentegen is het volledig gebrek aan projecten of toekomstperspectief toch een redelijk zware mentale dobber. Je hebt geen reden meer om naar iets uit te kijken; ik zweef ergens in het luchtledige.
Over levensvreugde hoef ik niet te reppen; die is er al een hele tijd amper nog en in alle geval een stuk minder dan vroeger het geval was.
Toch één hoop: als er me iets overkomt, dat het dan ook meteen definitief "licht uit" is. Geen zin in ziekenhuisrekeningen, rompslomp en (ditmaal echte) fysieke ongemakken.
sorry dat deze tekst weinig samenhangend is
Reacties
Een reactie posten