A Coruña 3 - O paseo marítimo

Zondag had ik gereserveerd als de wandeldag van m'n city trip, want dat zou de enige dag met redelijk mooi weer worden. En dat werd het inderdaad: een aangename 15 graden om daaromtrent, de hele dag zon, een windje. Echter, doordat ik er niet aan gedacht had m'n (wel degelijk) meegebrachte zonnecrème aan te brengen en m'n pet in het hotel had vergeten, liep ik tegen de avond met een vuurrode kop rond, als een gekookte garnaal... Frustrerend, want zo onder de mensen moeten komen, is niet echt leuk...

Op het programma stond het afwandelen van de paseo maritimo, een ruim 12 kilometer lange zeepromenade, blijkbaar de langste van Europa, en intussen ook andere plaatsen daar in de buurt aandoen, zoals de oude stad, het beroemdste plein van de stad, een kerkhof enz.

Maar eerst moest ik daar dus wel nog geraken van aan m'n hotel dat toch zeker een kilometer van het startpunt gelegen was. Geen nood, er was genoeg te zien wat ik op de eerste avond nog niet behoorlijk had bekeken, zoals bijvoorbeeld het stationsgebouw of andere gebouwen.

Aan de haven begint dan de promenade, min of meer aan een van de foto's die in een van de vorige berichten stond met verschillende huizen met de vele glaspartijen die op straat uitgeven. Je wandelt van in het begin al voorbij enkele bezienswaardigheden en parkjes; het is er heel aangenaam kuieren, wat vele locals dan ook deden, zonder dat het die dag een overrompeling was. 
In de vaargeul was de lokale zeil- of regattaclub (of hoe heet zoiets) aan het trainen. Grappig om zien dat sommige van die bootjes helemaal omkantelden maar dat de sporters daar niet veel om leken te geven en ze vanuit het water doodgemoedereerd weer rechtzetten.

Zo ging het langs het water richitng het Castillo de San Antón dat nu het archeologisch museum is en blijkbaar wel een bezoek waard is maar daar had ik nu geen tijd voor. Nog langs een stuk jachthaven en dan naar links richting de oude stad om daar wat te sightseeën, te beginnen bij de Xardin de San Carlos, waar een Engelse militair illegaal begraven werd (tijdens de Napoleontische oorlogen op het schiereiland). Op een van de pleinen (Praza da Constitución) was men tafeltjes en stoeltjes aan het klaarzetten voor het terras (ergens rond 11u?), dus mits een klein beetje geduld zou ik zeker een plekje kunnen bemachtigen, wat ik dan ook deed na nog wat te hebben rondgewandeld en onder meer de oudste kerk van de stad bezocht te hebben, de Igrexa de Santiago (op deze foto de achterkant ervan met een toren ernaast maar die niet tot de kerk behoort).

Heel wat mensen op de tafels naast me zaten een lichtbruinkleurig aperitief te drinken en uit nieuwsgierigheid ging ik binnen maar om hetzelfde vragen; bleek een vermouth te zijn. Het smaakte zozeer en ik had het in de zon zo naar m'n zin dat ik nog een 2de glaasje bestelde en wat las.

Maar al te lang kon ik daar ook niet blijven, want ik had nog een hele afstand af te leggen en zaken te bekijken, dus op naar het Maria Pitá om dat voor een tweede keer, en ditmaal grondiger, te bekijken. Maria Pita zou de stad in de 16de eeuw succesvol verdedigd hebben tegen de Engelse invallers.

Nog langs een andere kerk (Colexiata de Santa María do Campo) en dan op zoek naar een ingang van het Santo Amarokerkhof, een eind verder gelegen. Ik had ergens gelezen dat dit een van de mooiste van de stad was en aangezien het praktisch op m'n weg lag, wilde ik er toch eens een kijkje gaan nemen. Daar begraaft men de mensen dus vaak op een heel andere manier dan hier, in een soort van grote blokken, verschillende lagen bovenop elkaar gestapeld, al was er toch ook nog een veld met 'gewone' graven. En uiteraard zijn er ook grote praalgraven.

Van het kerkhof ging het dan naar wat ik hoopte dat een van de hoogtepunten zou worden van m'n reis, het sculpturenpark aan het uiteinde van de stad, vlakbij de befaamde Torre de Hercules. En dat stelde niet teleur al heb ik zeker niet alle beelden gezien.

Zeker de menhirs wilde ik absoluut zien, al zijn die gewoon redelijk recent. Ze prijken op de cover van een reisgids die ik ooit kocht van de streek en ik heb die foto altijd zo mooi gevonden dat ik ze wel eens in het echt wilde zien. Wat dus gebeurd is. Het was er fijn rondwandelen, ook door de oceaan die vlakbij is en de weinige andere bezoekers (wel weer een man die ik ervan 'verdacht' geïnteresseerd te zijn in mij; waarom toch weer een man?! of zouden de signalen van vrouwen te subtiel zijn voor mijn brein? ik denk eerder dat er geen zijn).
Je zou een hele tijd kunnen blijven mediteren door naar het kolkende water en de golven te kijken die altijd maar weer op de kust inbeuken. Er gaat een fascinerende schoonheid van uit en ik kan me best voorstellen dat er mensen zijn die zozeer door dat schouwspel gehypnotiseerd raken dat ze in de verleiding komen om het water in te gaan/springen en zo in het grote Niets (of Al?) te verdwijnen. Het is een gedachte die mij alvast niet helemaal vreemd was maar ik heb eraan kunnen weerstaan...

Na daar wat te hebben rondgehangen, was het tijd om toch stilletjesaan richting vuurtoren te gaan die enkele honderden meter verder staat. 

Jammer genoeg had ik m'n reis maar half voorbereid en dus wist ik niet dat je het best vooraf een bezoek reserveerde, zodat ik zondag niet naar boven kon. Het was op dat moment wel nog mogelijk om voor de dag erna (gratis) te reserveren, maar voor maandag stonden een paar andere dingen op m'n min of meer geïmproviseerde programma en ik dacht dat het te lastig zou zijn om dan nog eens naar de vuurtoren te gaan. Op de sokkel mag je wel komen en van daar heb je ook al een mooi zicht.

Wellicht was ik op dat moment hoogstens halfweg de paseo maritimo (het beeldenparkt maakt er ook geen deel van uit, dus dat was nog een kleine omweg) dus tijd om wat voort te maken. Het aquarium bezocht ik dus evenmin, al ben ik wel een kijkje gaan nemen in het winkeltje ervan) en ging recht naar de 2 stranden die de stad rijk is en waarlangs de promenade verder kronkelt. Veel mensen op wat wij 'de dijk' zouden noemen maar geen massa dus aangenaam. En zo ging het dan richting het voetbalstadion van wat ooit een Spaanse topclub is geweest, Deportivo La Coruña, die momenteel helaas is weggezakt naar 3de klasse... Ik weet niet of het stadion tegenwoordig nog gevuld raakt. Het was via het voetbal dat ik ook me ook echt bewust werd van het bestaan van de stad toen de club eind jaren '90 hoge toppen scheerde in zowel Spanje als Europa. Het moet een van de allerlaatste clubs zijn geweest die landskampioen werd en niet Real Madrid of Barcelona was.
Een van de teleurstellingen van m'n reis was dat ik nergens ook maar een standje of winkeltje gezien heb waar niet-officiële truitjes van de club werden verkocht, want stiekem had ik er wel op gehoopt er een mee naar huis te kunnen nemen.

Er stond ook geen enkele wedstrijd op het programma want nergens stond er volk samen te troepen en ik hoorde ook geen lawaai dat uit het stadion kwam. Anders had ik misschien wel een match meegepikt.

Van daar ging het terug naar het hotel, maar niet voordat ik me eerst nog had vergist, waardoor de weg terug een stuk langer bleek dan de bedoeling was...

Terug in het hotel bleek dan dat het restaurant die avond gesloten was (zondag? vaderdag in Spanje?), terwijl ik daar wel op gerekend had om die dag iets warm te eten... Dus dan maar naar het station waar ik in het buffet gelukkig nog een broodje en een plaatselijk gebakje kon kopen, wat ik dan in de hotelkamer op m'n gemak heb opgegeten.

Zo sloot ik een vermoeiende maar goedgevulde dag af.