A Coruña 2 - op stap
De dagen voor de afreis had ik enkele malen de weersvoorspellingen bekeken en die waren niet echt gunstig; 1 dag op de 3 volledige dat ik er zou zijn, werd er wat mooi weer verwacht.
Op de dag van aankomst echter was alle verwachte regen ofwel uitgebleven ofwel gevallen, want nadat ik m'n spullen in de hotelkamer had uitgeladen en heel even had uitgeblazen, besloot ik toch nog een eerste verkennende wandeling te maken en ik heb zo goed als geen enkele druppel gevoeld. Dat het er zo rond 19 uur nog volop licht was, nodigde daar nog meer toe uit.
Nog even een detail vermelden: toen ik op m'n kamer aankwam, hing er in de badkamer een soort van lichte rookwalm. Ik dacht dat het bedoeld was als ontsmetting en besteedde er verder geen aandacht aan. Uiteindelijk bleek het een stofwolk te zijn, afkomstig van werken die aan het hotel werden uitgevoerd en die via de ventilatie in 'mijn' badkamer terecht gekomen was. 2 dagen later kreeg ik te horen dat ik wegens dat ongemak de eerste nacht niet zou hoeven te betalen, dat terwijl ik er eigenlijk amper of geen last heb van gehad. Goede service! 😄
Dus op weg richting haven en de promenade langs de kaaien, waar typische gebouwen staan met hun glazen galerijen. Maar zij vormen zeker niet de enige architecturale troef van de stad, integendeel. Er staan heel wat gebouwen in art deco- of modernistische stijl, met daarnaast ook nog heel wat veel barokkere gevels.
De dag erna was het weer erg wisselvallig en reeds bij het opstaan had ik door dat het wel eens nat zou kunnen worden en blijven. Een uitgelezen dag dus om een rit met een huurauto te maken als ik dan toch zou besluiten een auto te huren, want wat dat betreft was ik al dagen in dubio over wat ik zou doen en had ook al in extremis een on line reservatie afgeblazen.
Autorijden boezemt me de laatste tijd immers wat meer angst in dan voorheen. Niet zozeer het technisch gedeelte, dat beheers ik nog wel voldoende, maar als bestuurder heb je geen vat op wie er rond je nog allemaal aan het verkeer deelneemt en hoe deze zullen reageren. Te meer daar je dan niet in je eigen wagen rondrijdt en in het buitenland, waar je het verkeer niet gewoon bent...
Tot in het verhuurkantoor stond ik nog te twijfelen of ik het wel zou doen, maar uiteindelijk vermande ik me toch maar; het was immers een kans die ik niet zoveel meer zou krijgen om een stukje van de Costa da Morte te verkennen. Dat is een beruchte kuststrook vanwege de vele schipbreuken die er in de loop der eeuwen plaatsvonden maar tegelijk bijzonder mooi en ruw, met heel wat ongerepte delen.
En dus toch maar beslist om ervoor te gaan. Gelukkig had ik ook m'n draagbare GPS meegenomen, want die bleek toch onmisbaar en ook een erg nuttige papieren landkaart. De man van het verhuurbedrijf was erg vriendelijk en behulpzaam.
De auto die ik kreeg toegewezen was een sympathiek ogend, rood Fiat 500'tje; had nog nooit in zo'n wagen gezeten, laat staan ermee gereden en evenmin al met een hybride auto, wat hij ook was. Het was even wennen aan het dashboard en alle aanduidingen (een tijdje nam ik de aanduiding over de hybride aanduiding voor die van de benzine en vond dat die toch maar snel daalde...), maar uiteindelijk verliep het rijden erg vlot.
Via Razo en Malpica de Bergantiños ging het naar Corme-Porto waar ik een kleine plas- en drinkpauze inlaste in Taberna A Torriña, een plaatselijke bar aan het lokale haventje. Daar vlakbij lag de Cabo do Roncudo, met zijn vuurtoren. Bij aankomst was ik daar helemaal alleen.
Het zijn in die ruwe en erg gevaarlijke omstandigheden dat de beroemde percebes (of eendenmosselen) gevist worden, een lokale delicatesse, waarvoor de visser zich in het water waagt met een redelijk rudimentaire uitrusting en zich aan de rotsen vastklampt terwijl hij naar dergelijke schelpdieren zoekt.
Bij het vertrek daar vroeg ik me af of ik niet nog wat verder zou rijden en een blik op de kaart vertelde me dat Cabo Vilán nu ook weer niet zo ver gelegen was, hoogstens een klein uur en bovendien stonden de wegen er naartoe aangemerkt als fijne stuurwegen. Lang heeft de twijfel dus niet geduurd.
Ook daar staat een vuurtoren; deze zijn dan ook nodig voor de scheepvaart in die wateren, want het zijn dus geen zandbankjes waar boten hier dreigen tegenaan te varen...
Na Cabo Vilán besloot ik dat het nu wel goed was geweest en terug naar A Coruña te rijden, maar onderweg stootte ik dan ineens op een bewegwijzerde route: de Ruta dos Dolmens in de buurt van Vimianzo. Die bestaat blijkbaar uit 6 verschillende sites en wilde er wel eens een paar zien, dus een omweg gemaakt en uiteindelijk 2 bezocht.
Verder deze route volgen zou me toch wat te ver brengen, dacht ik en ik wilde ook niet al te laat terug zijn in de stad, dus hield ik het na 2 exemplaren toch maar voor bekeken. Rond 18 uur kwam ik weer aan het station aan, waar ik de auto kon achterlaten en nog geen 200 meter verder wat kon gaan uitblazen in het hotel.
Om er daarna een lekkere maaltijd te eten in het restaurant.
Reacties
Een reactie posten