Al een geluk

...dat ik alleen zijn relatief goed verdraag. 

Maar toch knaagt het vaak dat het al haast anderhalf jaar geleden is dat er nog eens iemand blij was toen ik "thuis" kwam, me opgewekt aankeek, oprecht blij iets zei, me omhelsde of zoende na een dag weg.

Amper e-mails (tenzij bijzonder zakelijke de voorbije dagen), geen sms'en meer, af en toe een WhatsApp-bericht en over faxen hoef ik het uiteraard al helemaal niet te hebben.
Toen ik begin december terugkwam van een 3 weken durende reis stond er voor het eerst sinds heel lang (of ooit?) natuurlijk ook niemand te wachten, noch op de luchthaven van Brussel Nationaal, noch bij aankomst in m'n huidige woonst. 

Het doet toch wat met een mens...
Maar eens zien of ik de winter uiteindelijk nog behoorlijk doorkom. De gevreesde eindejaarsperiode was minder zwaar dan aanvankelijk gevreesd (mogelijk zat ik nog wat op m'n Braziliaanse wolk), wat al goed meeviel, en tot zowat medio januari voelde ik me alles in acht genomen redelijk. Maar sindsdien gaat het toch wel bergaf en nu de winter zowat halfweg is, lijkt het erop dat de komende weken nog (lood)zwaar zullen zijn.
Daarbij is het bovendien verre van zeker of de lente wel enig soelaas zal brengen. 

Er is toch een verschil tussen (tijdelijk) alleen leven/zijn en het (onheilspellende?) vooruitzicht, de wetenschap dat je de rest van je bestaan hoofdzakelijk alleen zult zijn of je eenzaam zult voelen, zonder nog enige hoop op het (deels) kunnen terugdraaien van de klok of perspectief op enige verbinding (of connectie zoals dat tegenwoordig heet) met een ander die ook maar enigszins in de buurt komt van wat je eerder ooit gekend hebt of dacht gekend te hebben.