The Slits, een Engelse vrouwelijke punkgroep die medio de jaren '70 werd gevormd. Pas relatief recent "hoorde" ik er voor het eerst van, dankzij een documentaire over punk.
Vanmorgen moest ik nog naar kantoor en ik profiteerde ervan om daarna maar snel een grote, bekende elektrozaak binnen te springen waar ook cd's, dvd's en nog heel wat andere spullen worden verkocht. M'n oog viel plots op hun laag geprijsd debuut en ik gritste het dan maar meteen mee. Wel, een eerste beluistering daarstraks viel in veel betere aarde dan bij de vorige artiest die ik "ontdekte" en die hier eveneens aan bod gekomen is.
Dit is een prettig gesprek met een van de voormalige bandleden, Viv Albertine, waarbij de interviewer en geïnterviewde echt goed overeen lijken te komen. Het is een plezier om te luisteren en te kijken en de 20 minuten dat het filmpje duurt, vliegen zo om. Niet alleen entertainend maar ook wel leerrijk voor iemand als ik.
En voor nog wat informatie over hun houding, visie op muziek en leefwereld toen, kan het bovenstaande fragment wel van pas komen. Verfrissend vind ik zelf, ook al is het al ruim 40 jaar geleden. In het begin zie je ook John Peel, waarvan sprake in het gesprek bovenaan.
En misschien net zoals u nu ben ik de groep wat aan het ontdekken a.d.h.v. interviews met Viv Albertine, vandaar de waterval aan links... door een nog "vers" en oprecht enthousiasme en het blijven doorklikken op links allerhande.
Dus nog een laatste interview, daarna kunt u zelf wel op zoek naar andere als u dat zou willen.
De eerste vijf minuten alleen al van dit ruim 70 minuten durende gesprek zijn erg de moeite:
Viv Albertina heeft veel interessante dingen te vertellen. Haar boek moet ongetwijfeld de moeite van het lezen waard zijn.
Terloops is het hier al gegaan over Brigitte Lahaie, de (nog in leven zijnde) Franse legende (althans in bepaalde middens toch) die vanaf de tweede helft van de jaren '70 furore maakte in de filmwereld en talloze mannen het hoofd op hol bracht. Enkele jaren geleden ontdekte ik dan al argeloos surfend een Amerikaanse tijdgenote van haar die me haast meteen kon bekoren: Honey Wilder (rechts op de foto). En dit om verschillende redenen. Niet alleen viel ze fysiek in de smaak, onder meer omdat het nog een "natuurlijke" schoonheid was en geen opgevulde bimbo met enkel haar op haar hoofd, maar ook doordat ze ook echt kon acteren en bovendien een leuk accent had (Texaans zoals ik later vernam). De eerste keer dat ik haar aan het werk zag en hoorde was in de film " Private Teacher ", waarin ze een van de vrouwelijke rollen speelt als bekommerde tante van een tienerjongen. Daarin wordt ze kundig bijgestaan door nog een andere actrice die eveneens daadwerkelijk kon acter...
van wij twee in de zetel, minder dan 5 jaar geleden. Zij in haar paarse pyjama en blauwe gilet. Wanhopig en verdrietig, huilend, smekend ook een beetje, me verwijten makend, hoofdzakelijk met haar blik. Niet begrijpend. Ik ernaast ook wanhopig zoekend naar wat ik kon zeggen of doen om haar toch maar een beetje te kunnen troosten maar zat in plaats daarvan machteloos en haar als versteend aan te staren, niet wetend wat in deze situatie het juiste was om te doen of zeggen. Wellicht een sleutelmoment van wat later zou volgen, althans toch in mijn beleving. 😭😰😑 De afwas is min of meer op automatische piloot en zonder schade afgeraakt, maar wel met een groot gevoel van onbehagen.
die heeft deze week blijkbaar een rubriek in "Man bijt hond" dat herrezen is. Hij is blijkbaar nog behoorlijk kwiek en actief en ook tweetalig. Hij moet niet zover uit m'n buurt wonen, want neemt de metro in Zwarte Vijvers. Kan me wel niet herinneren hem ooit gezien te hebben. Allee, een beetje reclame voor "mijn" gemeente kan zeker geen kwaad.
Reacties
Een reactie posten