Gestreeld

Mijn ego, that is...

Vorige zondag was ik in het vlakbij gelegen Mima naar een tentoonstelling geweest van Invader die naast zijn op computerspelletjes gebaseerde figuurtjes die hij zowat overal ter wereld in het straatbeeld aanbrengt ook werken maakt a.d.h.v. de kubus van Rubik die de meesten van ons toch kennen.

Die viel echt goed mee; ik was er zonder speciale verwachtingen naartoe gegaan maar kwam er tevreden en goed gehumeurd opnieuw buiten.

In de museumshop had ik bovendien nog een paar zaken gekocht en heel even met de caissière gesproken; ttz we zeiden meer tegen elkaar dan enkel "xxx euro aub" en "tot ziens". Het scala aan mogelijkheden op dat vlak is natuurlijk eindeloos maar al bij al was het een bijzonder kort en vrij banaal "gesprek".

Maar vandaag ging ik er opnieuw langs (gewoon voor de shop) en het was hetzelfde meisje dat na 5 à 10 minuten wachten opdaagde achter de kassa nadat al haar collega's bezig waren met het bedienen van de vele bezoekers in het cafetaria (zelfde ruimte als de winkel).

Ze herkende me meteen en wist ook nog dat ik haar (zonder te knipogen 😉) gezegd had dat ik vlakbij woonde (en dus geen zak nodig had voor de zondag gekochte spullen).