La nuit du 12

Vandaag enkele primeurs meegemaakt.

- Zo ging ik voor het eerst sinds de verhuis nog eens naar de bioscoop.
- Daarvoor viel m'n keuze op Cinema Palace omdat daar ook matinéevoorstellingen gegeven worden (om 10.45 uur), wat best wel praktisch is omdat je na de voorstelling eigenlijk nog bijna een hele dag over hebt om andere dingen te doen. Bovendien dagen er op zo'n uur ook hoofdzakelijk cinefielen op i.p.v. luidruchtige kijkers die eigenlijk niet bijzonder in de getoonde film geïnteresseerd zijn. In deze bioscoop was ik voor zover ik me kan herinneren nog nooit geweest. Toen we in de tweede helft van de jaren '90 op een boogscheut ervan woonden, werd deze bioscoop, toen nog Pathé Palace geheten, voor het eerst opnieuw leven ingeblazen nadat het gebouw decennialang een andere bestemming had gekregen en zelfs ettelijke jaren leeg kwam te staan.
- Bovendien kon ik gewoon gratis naar de film. Voor een dikke maand bestaat in Brussel namelijk de mogelijkheid om voor 1 euro een film te gaan bekijken. Hoe dat precies in z'n werk gaat, weet ik nog niet en ik was ook helemaal niet van plan om daar gebruik van te maken.
Maar de bezoekster vlak voor mij had dat wel gedaan en had op die manier 2 tickets besteld. Echter, aangezien ze alleen was, werd haar 2de ticket mij dan maar cadeau gedaan.

Over de film die ik wilde zien, had ik de voorbije 2 à 3 dagen lovende dingen gezien en gehoord en ik ben inderdaad blij dat ik er naartoe ben geweest.

Het is een Franse praatfilm (is dat geen tautologie? 😁), maar wel een van de betere en echt wel een aanrader. De kijker volgt de rechercheurs die een gruwelijke en onbegrijpelijke moord op een jonge vrouw onderzoeken. Van meet af aan weten we dat de zaak (gebaseerd op ware feiten) tot op heden onopgelost is gebleven, maar daar gaat het hier in mindere mate om.
De film gaat meer over hoe de agenten en een paar in het bijzonder omgaan met deze zaak en (naarmate de film vordert) met het feit dat ze hem mogelijk nooit zullen ophelderen.
Daarbij komen verschillende confronterende aspecten aan bod, ook voor een kijker als ik wiens privéleven momenteel ook niet bepaald over rozen gaat: (stukgelopen) relaties, ons mensbeeld, hoe de levenswandel van het slachtoffer er haast toe leidt dat zij door bekenden en onbekenden (in casu de politieagenten) wordt beoordeeld terwijl ze nergens om gevraagd heeft en zeker niet te worden vermoord, man-vrouwrelaties enz.

Uitstekende, sobere maar doeltreffende acteerprestaties (onder meer het verdriet van de moeder (een bijrolletje) trof me), rustige montage en opbouw, ook wat (zwarte) humor, 
De enige acteur die ik wat ken, is de Waal Bouli Lanners die intussen ook in Vlaanderen bekendheid geniet. 
Voor wie iets anders zoekt dan de zoveelste film afgeleid uit het Marvel-universum of uit de Jurassic Park-franchise.