Concertje op Jazz Middelheim meepikken (1)

Enkele maanden geleden had ik gezien dat Jazz Middelheim dit jaar onder meer Iggy Pop programmeerde.

Het is een festival waar ik nog nooit naartoe gegaan was maar waarvan ik al heel lang dacht dat het toch de moeite waard zou zijn om het op z'n minst 1x te bezoeken.

Eens gepolst bij de oudste zoon of het hem interesseerde om eventueel te gaan en na te hebben geraadpleegd hoe de sterren erbij stonden en of hij niet naar de hondenraces moest, zegde hij uiteindelijk toe. Hij bezoekt de laatste tijd regelmatig heavy metalconcerten dus helemaal uit zijn comfortzone zou hij niet zijn bij een concert van deze wildeman.

Iggy Pop heeft inmiddels blijkbaar al de gezegende leeftijd bereikt van 75 jaar en wordt intussen algemeen beschouwd als een rock- en (vooral) punkicoon, maar dit is lang niet altijd zo geweest. In de jaren '70 en '80 waren er periodes waarin haast iedereen in een grote cirkel om hem heen liep en niets met hem te maken wilde hebben. 2x stak David Bowie hem een handje toe toen hij praktisch geen muziekcarrière meer had en bijna of helemaal berooid was en lichamelijk en psychisch een wrak.
Zijn muziekloopbaan begon ergens in de tweede helft van de jaren '60 en de (relatieve) roem kwam met de groep The Stooges. Deze groep was echter een relatief kort leven beschoren (grosso modo van 1967 tot 1974. Daarin namen ze 3 officiële LP's op (The Stooges - Fun House - Raw Power), waarvan bij elke opvolger de bij aanvang al niet fantastische verkoopcijfers in (stevig) dalende lijn gingen. Uiteindelijk ging de band 2x ten onder aan ego's, gebrek aan succes en, last but not least, verdovende middelen. 

Uiteindelijk werden de groep en de al dan niet officiële opnames na verloop van tijd wel legendarisch, zoals wel vaker gaat. De bootlegs zijn intussen zowat ontelbaar en niet steeds van genietbare (audio)kwaliteit. Fans (zoals ikzelf ook enkele malen) laten zich maar al te vaak/graag vangen door elke "nieuwe" release die uiteindelijk vaak blijkt te bestaan uit mindere/andere versies van nummers die we al kenden.

Uiteraard mag hier ook zijn podiumact niet vergeten worden; die is namelijk een van zijn handelsmerken, al van in zijn periode met The Stooges. Deze was erg fysiek, waarbij hij er niet voor terugdeinsde om het publiek op te jutten, te provoceren. Hij is wellicht de eerste die consequent met ontbloot bovenlijf concerten speelde, crowdsurfen introduceerde, van het podium in het publiek sprong, kapotte jeansbroeken droeg en op bepaalde momenten ook gewoon naakt op het podium stond, erover rolde enz.

Een legendarisch moment wat dat betrof kun je hier zien (zowat vanaf minuut 3 voor wie er niet te veel tijd aan wil besteden. Let ook op de verbazing van de commentator):

 

En nog een uitsmijter waarbij een presentator Iggy tracht te interviewen: 

ter verontschuldiging: in zijn loopbaan heeft vele interviews gegeven waarbij de vraagsteller erop uit leek om de freak in hem boven te halen, het persona Iggy Pop. Wellicht speelde dat hier (naast een klein beetje drugs) mee :) Ook iets storends hier en een constante: men laat hem amper uitspreken. Wie de moeite doet om echt naar hem te luisteren, zal merken dat hij een heel intelligente man is, belezen die bijzonder origineel uit de hoek kan komen. 

Nu echter, behoort hij, gelukkig voor hem, tot de rockaristocratie. Helaas hebben zijn maten van The Stooges daar veel minder van kunnen profiteren. Op James Williamson na zijn ze allemaal al enige dood, al hebben de Asheton-broers (Ron en Scott) toch nog enkele jaren kunnen genieten van hun hernieuwde faam.

Voor mij zou dit minstens de 3de keer worden dat ik hem aan het werk zag.

De eerste keer dateerde van begin jaren '90, in de Brielpoort in Deinze, en en zelfs al moest ik het jammer genoeg na ruw geschat 2/3 verlaten om de laatste trein naar Gent nog te halen, maakt dat concert toen zo'n sterke indruk op mij dat ik het tot vandaag nog beschouw als een van de allerbeste die ik ooit heb meegemaakt. Het was ook de eerste keer dat ik op een dergelijk intens concert aanwezig was en eenvoudigweg een van de eerste concerten tout court.

De datum van het tweede ken ik nog precies, want ik heb het ticket bijgehouden en bovendien is er achteraf van dat concert een dvd verschenen en ergens zou ik ook ergens in beeld moeten komen, want ik heb hem bij die gelegenheid kunnen aanraken nadat hij in het publiek was gesprongen. Dat was op 2 december 1999, net geen anderhalve maand na de geboorte van onze oudste zoon.

Dus was het misschien ergens wel gepast dat hij me nu ook vergezelde. 

Maar terug naar Jazz Middelheim.

De laatste plaat die Iggy Pop opnam had een erg jazzy feel en dus moet men bij de organisatie van het festival gedacht hebben dat dit een argument pro was om hem te boeken.

Daarnaast zien ze zich bij de organisatie wellicht ook genoopt om het aanbod wat te verbreden om op termijn een levensvatbaar festival te behouden. Indien dit klopt, dan hebben ze toch redelijk wat durf getoond t.o.v. hun publiek, want deze hoofdact was lang geen evidentie voor jazzliefhebbers.

Het wordt hier nogal lang, dus in een tweede deel zal ik het dan maar over het concert zelf hebben :)