Ça va?

Deze week eens een experimentje uitgehaald met 2 à 3 collega's.

Zoals bij iedereen wel gebeurt, krijg ik dagelijks meermaals de vraag of het gaat.

Afhankelijk van mijn stemming mompel of grom ik iets, maar doorgaans geef ik een opgewekt antwoord. En de voorbije maanden kreeg men warempel ook al eens te horen dat het niet echt of echt niet ging, wat meestal op verbazing wordt onthaald omdat men dat niet gewoon is van mij. Tja, het zijn dan ook ongewone tijden die ik al ettelijke maanden beleef.

Maar ik begin het bij sommigen wat beu te worden om steeds weer op die vraag te antwoorden, in die mate dat ik al serieus heb overwogen om een A4'tje op de deur van m'n bureau te plakken met de boodschap "non, ça ne va pas!" of anders met een ineen geknutselde kleine pancarte op m'n hoofd met (knipper)lichtjes en dezelfde boodschap.

Want zoals u wel weet, zijn de meesten eigenlijk gewoon niet geïnteresseerd of alles wel degelijk snor zit en is de vraag gewoon een automatisme geworden, die gewoon dient als routineuze groet.

Dus deze week bij enkele collega's eens getest wat het zou geven als ik gewoon niet antwoordde. Wel, het gaf eenvoudigweg niets, want ze vervolgden onverrichterzake hun weg. Of ik nu iets antwoordde of niet, maakt gewoon niet uit, ze merken het zelfs niet op. 

Sommigen presteren het zelfs om te reageren op een nooit gegeven reactie :), iets te snel anticiperend op het verwachte, gebruikelijke antwoord.

Ik probeer het van me af te laten glijden en door te doen met de zaken waarmee ik bezig was :)