Mark Lanegan

Vooral gekend als rock- en grunge-icoon, een die ik al wel jarenlang van naam kende maar waarvan ik tot voor relatief recent nog nooit iets gekocht had. Tot in februari 2015, toen ik in de Brusselse Media Markt op een van zijn cd's stootte die tegen verlaagde prijs werden verkocht : het ingetogen "Imitations", waarin hij op sobere wijze 12 nummers covert. De eenvoud van de opzet wordt ook weerspiegeld in de cd-hoes ; zonder franjes.

Deze viel al bij de eerste beluistering in de smaak en het is een van de schijven die ik de voorbije jaren toch meermaals heb opgelegd. Je moet er uiteraard wel voor in de stemming zijn en het contrasteert wellicht relatief sterk met sommige van zijn andere (solo)albums. 

Zijn raspende stem enerzijds en de gevoelige teksten anderzijds zorgen samen met de frasering voor een mooi en wat mij betreft ontroerend contrast.

Dit contrast wordt nog versterkt door zijn levenswandel (het citaat van Lou Reed "my week beats your year" ging wellicht ook jarenlang voor Lanegan op (in mijn geval wellicht "...your life"...)) en heel wat ander werk van hem dat doorgaans toch een stuk heviger is.

Zoals bijvoorbeeld de andere cd van hem in m'n collectie : "Blues funeral", eveneens op goed geluk gekocht na een concert eind 2019, toen we zelf ervaarden dat hij live niet veel toegevingen deed.  

Plaats van gebeuren was de schouwburg van de Warande in Turnhout, een zaal met alleen maar relatief comfortabele zetels ; daar trokken hij en de muzikanten zich bitter weinig van aan en ze speelden alsof ze voor een joelend, rechtopstaand publiek stonden (ook al bewogen ze zelf relatief weinig en werd er weinig met het publiek gecommuniceerd). Het geluidsniveau was op dat concert letterlijk oorverdovend en uiteindelijk zijn we ruim over halfweg van het concert gewoon vertrokken, iets wat toch hoogst uitzonderlijk was. 

Heb de voorbije dagen verschillende keren naar beide cd's geluisterd, wat misschien niet zo'n best idee is voor treurende alleenstaanden en gezien hetgeen er tegenwoordig allemaal in me omgaat, maar soit.

Lanegan was naast een indrukwekkende verschijning (een boom van een mens) ook een notoire getormenteerde ziel en belezen, getuige daarvan ook enkele van de boeken die hij schreef. Een paar maanden geleden overleed hij ; de doodsoorzaak is blijkbaar nog steeds niet bekend gemaakt.

Het nummer waarmee dit stukje begint, is geschreven door zijn spitsbroeder Greg Dulli met wie hij verschillende keren samenwerkte en het raakt momenteel een erg gevoelige snaar bij me.

Als afsluiter  een nummer uit de andere cd die ik van hem heb :