Zoektocht

M'n research m.b.t. een nieuwe stek leverde een short list op van enkele tientallen appartementen, de overgrote meerderheid in Brussel (het Gewest), en enkele in Mechelen en Vilvoorde.
Sommige vielen af omdat ze al verhuurd waren (zoals een in Vilvoorde op de 12de en bovenste verdieping van een hoog appartementsgebouw), andere omdat er geen contract van een jaar kon worden afgesloten en nog andere om andere redenen, maar er bleven er nog ruim voldoende over opdat de selectie (erg) lastig zou worden.
Het bedrag van de maandelijkse huur speelde uiteraard ook een rol, maar dat had ik al als criterium gehanteerd van bij het begin van de zoektocht. 2500 euro per maand zou ik niet kunnen neertellen voor m'n nieuwe woonst.

Het eerste appartement dat ik bezocht, bevond zich in Sint-Jans-Molenbeek, aan de Leopold II-laan, vlakbij de Ribaucourtstraat (en metrostation), op de 1ste verdieping van een modern of redelijk recent gerenoveerd pand. M'n grootste vrees was dat ik te maken zou krijgen met nachtelijke kotsers en vechtersbazen onder m'n raam als ik daar zou gaan wonen.
Het bezoekuur was rond 19 uur of zo gepland maar helaas bleek de toenmalige huurder een onverwacht oponthoud te hebben, waardoor hij wat later zou zijn dan afgesproken. Aangezien ik maar 1 trein per uur terug had, kwam dat me niet zo goed uit en werd het uiteindelijk van mijn kant een blitzbezoek. De huurder zal het wel niet aan zijn hart hebben laten komen, aangezien er tegelijk met mij nog verschillende anderen een kijkje kwamen nemen en alles nauwgezet bekeken. Na het achterlaten van m'n gegevens aan de makelaar, vertrok ik al na 10 à 15 minuten richting Noordstation. Heb er achteraf nooit meer iets van vernomen...

Het tweede was eveneens in Sint-Jans-Molenbeek maar dan vlakbij het MIMA en Belvue hotel, aan het Kanaal dus, ook weer een buurt met een reputatie. De huurster zelf was er niet maar ze had gelukkig haar voorzorgen genomen en voor een stand-in gezorgd, een alleraardigste maar vrij ongeïnteresseerde jonge vrouw. Hoe zou je ook zelf zijn als je een appartement moet laten bezichtigen aan een hele stoet half wanhopige sukkels die dan ook nog commentaar zouden kunnen leveren op elk rondslingerend haartje of zichtbaar vlekje of die willen weten van hoe laat tot hoe laat precies de zon schijnt op het terras en of er niet te veel hondendrollen liggen in de gemeenschappelijke tuin. 
Het complex waar het deel van uitmaakte, was eigenlijk nog maar pas gebouwd en alles leek mooi in orde te zijn. Ook hier duurde het bezoek maar relatief kort dus elke hoop op een nadere kennismaking met de charmante dame die ons ontving, ging in rook op. Maar het appartement zelf beviel me wel, al had ik ook hier enige scepsis over de buurt.

Het derde en laatste dat ik in november of begin december bezocht lag in Laken, niet ver van metrohalte Bockstael en was ook een moderne bedoening. En opnieuw werd de geïnteresseerden duidelijk gemaakt dat er meer gegadigden waren, door ons elk om beurten en met 2 tegelijk het appartement te laten bezichtigen. Het appartement op zich leek me het leukste van de 3 maar toen ik buitenkwam, kreeg ik het vermoeden dat ik hier wel achter het net zou vissen. Er stond toen ook een Engelstalige meneer te wachten die met de motor was gekomen. Vooral het merk motor gaf een aanwijzing, namelijk een Benelli, een exoot in motorland en waarvan ik dacht dat je toch redelijk kapitaalkrachtig moest zijn om er een te bezitten (iets wat overigens vanavond enigszins werd gelogenstraft bij het raadplegen van de website van het merk) en bovendien de nodige back up moet hebben voor het geval er stukken zijn aan de motor of deze wat nukkig blijkt te zijn ; Italianen hebben namelijk wel een minder goede reputatie op dat vlak.

Uiteindelijk kreeg ik enkele dagen later een telefoontje van een vastgoedkantoor om me te laten weten dat ik het 2de van de 3 kon huren indien ik nog steeds geïnteresseerd was. Meteen toehappen leek me dan de betere optie i.p.v. te wachten op nieuws van de andere twee dat mogelijk nooit zou komen (wat voor het eerste dus het geval was), dus ging ik er meteen mee akkoord.
Dat was dan toch al een heel pak van m'n hart. Zo hoefde ik niet nog een reeks afspraken te maken en appartementen te bezoeken. Keerzijde was dan wel dat het appartement pas half februari vrij zou komen, wat betekende dat het nog haast 2,5 maanden wachten was voor ik kon beginnen verhuizen.