Knuffelartiesten

Vorig weekend stond er zoals elke twee weken in de weekendkrant een column van een van Vlaanderens knuffelschrijvers, of eerder -schrijfster in dit geval: Lize Spit.
En zonder de column zelf gelezen te hebben maar enkel het vetgedrukte citaat dat gebruikt wordt om de lezer zin te geven het hele stuk te lezen, wist ik over welk evenement het ging. Dat citaat ging over gedachten die tijdens een concert door haar heen gingen. Ik was zo goed als zeker te weten over welk concert het hier ging: Nick Cave in het Antwerpse Sportpaleis.

En dat bleek ook te kloppen. Deze knuffelrocker heeft zijn bijzonder ruige imago uit de jaren '80 sinds zeker 20 jaar al achter zich gelaten en wordt door recensenten en publiek al lang op handen gedragen. Ik heb daar geen oordeel over te vellen en het is maar normaal dat een artiest doorheen zijn/haar (intussen toch al bijna 50-jarige) carrière evolueert. Daarbovenop komt nog dat het lot hem de voorbije tien jaar ook niet bepaald gunstig gezind geweest is; dat tekent een mens en hij lijkt er toch op een relatief positieve manier mee om te gaan.
Persoonlijk blijf ik wel een grote voorkeur genieten voor zijn werk van voor grofweg 1995 en ben ook niet meer geneigd nog naar concerten van de goede man te gaan, die vergeleken met vroeger intussen wel kampvuurmomenten geworden zijn.
Soit, Nick Cave (en zijn Bad Seeds) is dus salonfähig geworden en een van de gevestigde sterren van de pop- en rockwereld. Al denk ik wel dat hij er nog steeds een speciale plek inneemt.
Maar dus wel vreemd dat het voor mij meteen duidelijk was dat Spit dit concert had bijgewoond. Misschien hebben Nick Cave-fans een soort van radar voor dat soort dingen en herkennen we dat in elkaar? Al ligt het er mogelijk gewoon aan dat het in bepaalde (artistiekerige of "progressieve") milieus wel bon ton is om met Nick Cave te "pronken".

Deze week dan hebben onze paden elkaar gekruist (dat van LS en het mijne, niet dat van NC); zij fietste me op het fietspad langs het kanaal voorbij toen ik terugkeerde naar m'n appartement. 

En dit weekend verneem ik dan dat er een nieuw boek van haar in de winkel ligt, waarin ze terugblikt op de problematische relatie met haar moeder/ouders. Blijkbaar is zij (ook) opgegroeid in een dysfunctioneel gezin, wat een onuitwisbare stempel op haar gedrukt heeft, tot op de dag van vandaag.
Er stond hierover een interview met haar in de weekendkrant en ik moet eerlijk toegeven dat dit wel confronterend was door een (grote) mate van herkenning (jammer genoeg). Heb de krant toch een tweetal keer opzij gelegd om even op adem te komen.
Dus blijkbaar is er dan toch iets wat Spit en mij in zekere zin een beetje lotsgenoten maakt. Mijn thuissituatie was enigszins gelijkaardig, met 2 ouders die elkaar vele jaren lang de duivel aandeden. De reden daarachter ken ik niet precies maar het feit dat ze uit twee totaal verschillende werelden (ook letterlijk) kwamen, heeft zeker meegespeeld en ook dat ze bij nader inzien toch niet bij elkaar pasten. Mogelijk was hun huwelijk voor beide een soort van vlucht; zij uit Brazilië in de hoop in Europa een beter leven te vinden/leiden, hij uit het hem opgelegde priesterschap.
En daaruit kwamen dan twee kinderen voort, die gedurende 10 of 15 jaar ook heel regelmatig met elkaar overhoop lagen, wat het samenleven er uiteraard niet op verbeterde of vergemakkelijkte.

Best mogelijk dat ik van thuis uit nooit geleerd heb hoe met mensen om te gaan of met teleurstellingen, conflicten. Heb al die dingen haast als een autodidact aangeleerd of dankzij andere personen dan m'n ouders. Thuis leerde ik vooral om stil te zijn en me gedeisd te houden, uit angst voor alweer een woede-uitbarsting, een avond getier of af en toe een "educatieve tik", eventueel op alles gewoon "ja" te zeggen om geen last te hebben. Misschien werkte ik de frustratie daarom wel op m'n zus uit? Die dan weer een stuk rebelser en temperamentvoller was dan ik en zich niet liet doen...
Enfin, de manier waarop het er in ons gezin (niet) aan toe ging, heeft ook een grote invloed gehad op de manier waarop ik met m'n latere gezinsleden ben omgegaan. En dat was ook niet bepaald volgens het boekje, met onder meer toch veel emotionele verwaarlozing... Hoop en denk dat zij er als persoon toch iets minder beschadigd zijn uitgekomen. Wij als ouders hebben hen toch niet voortdurend blootgesteld aan angst en de mogelijkheid van (vooral) psychische terreur.

Enfin, het interview zorgt bij mij dus duidelijk voor een heel andere blik op Lize Spit dan ik voorheen had; toch wat welwillender dan voorheen, met meer mededogen, i.p.v. haar gewoon te zien als het poppetje/seutje met het opvallende kapsel. Het ga haar goed.

Een dag na het posten van dit bericht was er in Pompidou een interview met Lize Spit. Dan kan hier tijdelijk worden beluisterd: https://www.vrt.be/vrtmax/luister/radio/p/pompidou~31-7/pompidou~31-25466-0/
ze heeft zowaar ook nog een aangename stem om naar te luisteren 😊