Turijn 3: filmmuseum, parken en stile Liberty

Zaterdagochtend stond een bezoek aan het Museo Nazionale del Cinema op het programma. Dat bevindt zich in een van de meest iconische gebouwen van Turijn, namelijk de Mole Antonelliana, pal in het historische centrum.
Het beloofde een zonnige dag te worden, wat goed uitkwam, want er zou heel wat gewandeld moeten worden en om te beginnen het traject naar de Mole.

Het eerste bezoek dankzij de toeristenkaart, maar naast het filmmuseum had ik ook een plekje geboekt in de lift om naar het panoramisch terras ergens tot halfweg helemaal bovenaan. Daar moet je wel 7 euro voor bijbetalen, ook voor wie een toeristenpas heeft.

Het museum beschikt over een vaste collectie en die is best interessant. Deze besteedt veel aandacht aan tal van toepassingen van lang voor het ontstaan van de film; optische illusies e.d.
Naast de eigen collectie liep er ook een tijdelijke tentoonstelling met tal van kenmerkende props/parafernalia uit bekende Hollywood-films (kostuums, maskers, poppen en andere objecten).

Ik combineerde dus m'n bezoek aan het museum met een klim naar het panoramisch terras in de spits van de Mola, wat een mooi zicht op Turijn opleverde (hier een foto met zich op de Piazza Vittorio Veneto, de Po en enkele van de omliggende heuvels).

Daarna was het tijd om iets te gaan eten (een Thaise kantine vlakbij het museum) en ook om een pasje te gaan kopen voor het openbaar vervoer. Je kunt kiezen tussen eentje dat 24, 48 of 72u geldig blijft (mogelijk nog langer); ik koos voor de laatste formule, aangezien ik tot en met maandag nog het openbaar vervoer zou gebruiken.

Na het middagmaal ging het dan te voet richting Olympisch park, ettelijke kilometer verderop gelegen. Dat ging onder meer langs 2 andere parken, waaronder het Parco Valentino waar blijkbaar de eerste Formule 1-race uit het "moderne" tijdperk werd gereden, in september 1946 (het wereldkampioenschap bestond pas vanaf 1950); winnaar werd Achille Varzi op een Alfa Romeo. Heb daar onder meer even naar roeiers gekeken; Turijn beschikt blijkbaar over verschillende al ruim een eeuw oude roeiclubs (Flik-Flok en Mek-Mek om er maar 2 te noemen). 

De wandeling ging dus verder naar het Olympisch park, waar een van de sportarena's staat die gebruikt werd tijdens de winterspelen van 2006, maar vooral ook het voetbalstadion van Torino, een van de 2 grote clubs uit de stad. Ooit behoorde die tot de Europese (en dus wereld-?)top; nu zijn ze denk ik hoogstens een subtopper in de Italiaanse eerste klasse.

Onderweg daarheen wel nog (terecht) een veeg uit de pan gekregen van een Italiaanse schone die boos was omdat ik een foto van haar had gemaakt toen ze plots uit een portiek tevoorschijn kwam om een sigaret te roken. Haar figuur beviel me wel maar zij was er dus niet mee opgezet en ik kreeg haar toorn over me heen, met veel lawaai. Foto gewist op haar uitdrukkelijk verzoek en verder gewandeld, lichtjes snikkend.

Na het park met de stadions trok ik te voet verder naar de wijk Crocetta, die door m'n gids werd aangeraden als plaats waar verschillende gebouwen in art nouveaustijl staan; daar heet dat blijkbaar "Stile Liberty". De grootte van de huizen in die poepchique wijk is alvast indrukwekkend; vele lijken wel onderverdeeld in appartementen voor verschillende gezinnen.

Wat ook opviel was de rust in die nochtans centraal gelegen wijk; die dag was er amper gemotoriseerd verkeer, met rustig rondwandelende mensen en spelende kinderen, ook op straat. 
Op een bepaald moment stootte ik dan plots op een bijzonder tafereel: een Lancia Flaminia die daar zomaar stond. Nu niet zomaar, want wellicht was het voor een maken van een fotoreportage; de eigenaar en fotografen stonden wat verderop maar ik profiteerde er toch maar van om er zelf ook een hele reeks te nemen. Misschien moet ik de gespecialiseerde pers de komende weken maar in het oog houden 😉

Na diverse huizen (of palazzo's?) in de buurt te hebben gefotografeerd, werd het stilletjesaan tijd om naar de volgende bestemming te gaan. Daarover had ik in een internetartikel gelezen over art nouveau in Turijn: het huis Fenoglio-Lafleur, een van de frappantste voorbeelden van de Libertystijl in de stad. Daarvoor besloot ik maar de metro te nemen, ook al was het te voet ook wel bereikbaar, maar het werd al wat later en de batterij van m'n gsm begon leeg te raken. Bovendien bood het een mooie gelegenheid om de Turijnse metro eens te gebruiken, want er was dichtbij een halte en het huis staat ook gewoon aan een andere halte.

De metro in Turijn is niet zo ingewikkeld; er is maar 1 lijn dus gewoon oppassen dat je de juiste richting neemt. Voor wat ik eruit kon opmaken, werkt hij zeker naar behoren.

Geen idee of het kan worden bezocht (misschien bij speciale gelegenheden zoals BANAD in Brussel) maar de buitenkant is inderdaad wel de moeite van het bekijken waard.

Tevreden maar wel met vermoeide benen keerde ik daarna terug naar m'n hotel.
Gelukkig was ik de avond daarvoor vooruitziend geweest en had ternauwernood een plaatsje kunnen bemachtigen (voor 1 persoon en voor een uurtje of zo konden ze nog wel een tafel vlakbij de deur voor me vrijhouden) in een restaurant in de straat waar het hotel was, dus ver hoefde ik wat later niet meer te gaan.
Het eten, en dan vooral het voorgerecht, was heel lekker.
Na het avondeten de dag ervoor en het lekkere middageten had ik nu dus opnieuw geluk door zonder heel veel moeite en bijna geïmproviseerd regionale kost te kunnen eten tegen een zeer redelijke prijs.