My neighbour Totoro/Mon voisin Totoro - Hayao Miyazaki (1988)

Vorig weekend stond ik voor een aartmoeilijke keuze: welke film gaan bekijken?
Het ging tussen een pretentieloze, low-budget, volkomen van de pot gerukte snertfilm (Dick Dynamite 1944 - eenmalige voorstelling) en "Mon voisin Totoro", een Japanse animatiefilm. Uiteindelijk werd het dan toch de prent uit het land van de rijzende zon, onder meer omdat het tijdstip me ook beter uitkwam maar eveneens omdat zo'n schiet-, splasher- en zombiefilm wellicht wel voor een half uur of zo genietbaar is, maar misschien geen anderhalf uur. Heb het me niet beklaagd.

"Totoro" was een van de eerste films van de intussen toonaangevende en wereldbefaamde Studio Ghibli, opgericht door de Japanner Hayao Miyazaki. Voor mij was het de eerste keer dat ik een film van deze studio en maker zag en dat viel best mee. De animestijl is er duidelijk herkenbaar in maar de tekenfilm is veel subtieler dan de vele tekenfilms die op anime geïnspireerd zijn qua tekenstijl (grote ogen, open monden enz.).

Een gezin minus de mama die in het ziekenhuis verblijft, verhuist naar het platteland. Het huis dat ze betrekken, is verlaten en bouwvallig en er verblijven roetbeestjes die wegvluchten als er licht of iemand verschijnt. De twee meisjes komen er al relatief snel achter dat er naast hun menselijke buren ook andere wezens vlakbij wonen, in het bos. Daar maken ze uiteindelijk kennis mee en ze kunnen ondanks de angstaanjagende grootte van Totoro goed met elkaar vinden. Zo lijkt er gaandeweg een vriendschap te ontstaan, al is het niet helemaal duidelijk of Totoro echt bestaat of een vrucht is van de verbeelding van de meisjes. In alle geval zien de volwassenen Totoro en de andere wezens uit zijn universum blijkbaar niet.

Voor de rest werd de zomerperiode qua films gekenmerkt door een afwisseling tussen pulp en de betere of (fijn)gevoelige film: voorbeelden van beide zijn "The meg", "Independance day 2" of "Swamp shark" enerzijds, "Antoinette dans les Cévennes", "Le dîner de cons" of "Nos batailles".
Deze laatste film gaat over een gezin van 4, met 2 hardwerkende ouders die de eindjes financieel aan elkaar trachten te knopen maar waarvan de mama plots verdwijnt, wegvluchtend van iets. De 3 achtergeblevenen proberen dan het hoofd zo goed en zo kwaad als het kan boven water te houden;  mooie acteerprestaties.
"Sauver ou périr" gaat dan weer over een Parijse brandweerman wiens leven compleet omslaat als hij zwaargewond raakt bij een brand. Naast het persoonlijke drama dat de film toont, raakte hij bij mij toch ook een gevoelige snaar door het onderwerp door me een wat beter inzicht te verschaffen in de mentaliteit van deze mensen en ook door de verschillen tussen het Parijse brandweerkorps (wat bij het onze toch nog steeds als de referentie wordt aanzien; daar zijn het ook militairen, wat toch een invloed heeft qua discipline en hoe het er daar aan toegaat) en het Brusselse.