Al blijft het wel sneu

Haast 3 jaar geleden werd mijn leven/wereld fundamenteel dooreen geschud door compleet onverwacht en bijzonder slecht nieuws.
SIndsdien is er heel wat water naar zee gevloeid en intussen blijft het/mijn leven "voortgaan", tracht ik ermee om te gaan. 

Een van de blijvende effecten echter is dat het me al bij al veel minder kan schelen wat er rondom me gebeurt en ook in de wereld, of zelfs met dierbaren. 
Treffende illustraties daarvan: de verkiezingen in Frankrijk die me redelijk kou laten ook al wordt een extreem-rechtse partij daar de grootste (maar wellicht geen absolute meerderheid dus ze zullen niet op hun eentje een regering kunnen vormen), de dreiging voor een tweede mandaat van D. Trump die zich steeds meer aftekent na de afgang van J. Biden in het eerste debat en de ontreddering waarin zijn partij en wie hem steunt zich bevinden. Trump opnieuw president van de VS, dat zou voor de wereld rampzalig zijn...
En de (nakende?) klimaatontregeling of -catastrofe is ook niet bepaald van die aard om iemand goed gemutst te maken. Wat dat betreft lijkt men bij dee RTBF beslist te hebben om het over "dérèglement climatique" de hebben en niet meer over "changement climatique". Vermoedelijk hebben ze geen ongelijk; klimaatverandering is een te "softe" term voor hetgeen aan het gebeuren is (zie ook de column van Nathalie Trouet in De Morgen van het voorbije weekend).

Laatst nog een treffende illustratie van m'n eigen "metamorfose" of evolutie: al ruim 5 jaar waren er namelijk 2 auto's in de familie, namelijk 1 "hobbyauto" voor mij (Saab 9000) en een voor dagelijks gebruik (Alfa Romeo Giulia). Bij m'n vertrek in Turnhout had ik de Alfa voor R. gelaten die ermee naar z'n werk reed, al voor ik Turnhout verliet, zodat ik tot voor kort de Saab had, die dus "bevorderd" werd tot auto voor zgn. dagelijks gebruik. Maar onlangs had R. zijn eigen auto gekocht en dus had hij de Alfa niet meer nodig. Op 8 juni ging ik die dan maar met een wat bezwaard gemoed halen, want ik had snel een parkeerplaats moeten zoeken en zou hier dus voortaan met 2 auto's opgescheept zitten terwijl zelfs 1 amper nog wordt gebruikt.

Bon, de terugkeer verliep vlekkeloos totdat ik in Brussel-Centrum belandde, waar het er als automobilist heel anders aan toe gaat dan wanneer je er als voetganger bent en je zowat overal mag komen. Door het circulatieplan moet je als automobilist (die weinig in het centrum rijdt) een knop omdraaien en echt wennen, want veel straten zijn nu ofwel verboden voor auto's of wel eenrichtingsstraten. Dus het was aanvankelijk lang zoeken naar hoe ik aan met de wagen tot aan de garage moest raken. Uiteindelijk maakte ik uit frustratie een vrij grove verkeersovertreding (zowat 100 in een eenrichtingsstraat) maar uiteindelijk raakte ik dus aan de in-/uitgang van de garage waar ik een parkeerplaatsje had gereserveerd. Probleem: smalle straat, erg smalle ingang en een grote draaicirkel van de wagen. Het resultaat was voorspelbaar: een halve rechterkant ernstig beschadigd (lees heel grote krassen en blutsen in de achterdeur...).
Maar uiteindelijk bleef ik er verbazend genoeg nog relatief rustig bij, ook al verveelde het me wel. Maar hoogstwaarschijnlijk toch veel minder als vroeger. Het was maar blik, maakte ik mezelf wijs mogelijk voor een stuk om daarbovenop m'n ego ook niet al te veel te laten incasseren.
Maar wel jammer, want het was ook na 5 jaar nog steeds een mooie wagen en nu is de rechterkant verneukt.

Gisteren dan nog eens met de auto naar Turnhout gereden n.a.v. de verjaardag van S., onze jongste zoon en bij terugkomst in Brussel gemerkt dat er iets goed fout zat aan de uitlaat... Het uiteinde van zo'n 10cm lengte zat er helemaal scheef aan en wees naar de grond... Het hing nog met 1 centimeter of zo vast aan al de rest maar stond dus op het punt om eraf te vallen. Vandalisme, sleet, ergens tegen gezeten? Geen idee, maar dus opnieuw tijd om contact op te nemen met de dealer/garagist waar hij sinds begin dit jaar al zeker 2 maanden gestaan heeft. Maar mogelijk is het geen drama en voor de technische controle heb ik nog minstens 9 maanden tijd alvorens dat op te lossen.

De hele situatie heeft wellicht ook de evolutie versneld of versterkt waarbij ik me meer en meer op mezelf terugplooi, in die mate wat wanneer ik dan iemand anders nodig heb (wat uiteraard vaak het geval is) om iets in orde te brengen, dan gebeurt dat bijna steeds middels een economische transactie, wat ik een stuk makkelijker vind dan het te vragen aan een vriend(in) of kennis...

Daarbovenop komt dat ik momenteel nog steeds zo "in het leven sta" dat er wat mij betreft net zo goed vanuit het niets een dakpan of steen op m'n hoofd mag vallen als het daardoor in een klap voorbij zou zijn. Momenteel biedt m'n leven nog steeds weinig tot geen aangenaam vooruitzicht en probeer ik het van dag tot dag te leiden, te zien wat er allemaal op m'n weg komt zonder plannen te maken. Een abrupt en pijnloos einde is voor mij helemaal geen afschrikwekkende optie en ik kan er zeker vrede mee nemen. Alleen zou ik wel eens werk van een testament of iets wat daarop lijkt moeten maken.