Russkies

(met dank aan generaal Buck Turgidson (George C. Scott) in Dr. Strangelove) 

een hele tijd gelezen stelde een bekende webwinkel me voor om de pianoconcerten van Sergej Rachmaninov te kopen. Weet niet goed van waar dat kwam maar ik kon toen nog aan de verleiding weerstaan, vooral omdat ongeveer tegelijkertijd mijn aandacht getrokken werd door de pianoconcerten van een andere Sergej, Prokofjev meer bepaald.

Over Rachmaninov wist ik dat zijn pianowerken berucht zijn wegens hun moeilijkheidsgraad, maar daarover kan ik helemaal niet oordelen. Van Prokofjev is daarentegen een in mijn oren modern klinkend componist, een stuk meer althans dan SR, of zo beeldde ik het me toch in. Dus kocht ik eerder een verzameling van SP's 5 pianoconcerten en werd na ontvangst ervan ook helemaal niet teleurgesteld.
Vooral het 2de en 3de klinken gewaagd en vol branie, exhuberant, wild haast; Prokofjev gebruikt de piano er bijna als percussie-instrument; heb naar beide met verbazing en bewondering zitten luisteren en ik raak er niet op "uitgeluisterd". De tijd vliegt ook zo om, ook al duurt elk concerto grofweg 30 minuten.
De andere 3 klinken, in mijn oren althans, een stuk minder radicaal; daar moet ik de schoonheid nog beter van leren waarderen.

Maar zoals u misschien al dacht, bezweek ik uiteindelijk enkele weken later dan toch voor een verzameling van SR's 4 pianoconcerti en mijn vermoeden leek toch wel te kloppen, al neigen zijn 3de en vooral 4de toch ook naar een minder melodisch werk.

Persoonlijk verkies ik toch het "kabaal", "gebral" van een dergelijk pianowerk dan het melodieuze maar zo rustige, softe "gezeur" van een traditioneler werk van componisten als Chopin of Liszt, waar de piano ook een andere rol heeft, vermoed ik, want wat hier staat is gewoon mijn persoonlijke indruk, niet gehinderd door ook maar de minste kennis van zaken. Geef mij toch maar het meer non-conformistische karakter van de hierboven vermelde werken.

En dan, een paar weken later, komt me ineens het 1ste vioolconcerto van Dmitri Sjostakovitsj ter ore... Dat naar aanleiding van de Koningin Elizabethwedstrijd dit jaar, waar dit jaar de viool aan de beurt was. En de winnaar van het concours was ditmaal de Oekraïner Dmytro Udovychenko. Het stuk dat hij koos was dit vioolconcerto. De dag erop liet men tijdens het radionieuws en op Klara fragmenten horen, waarschijnlijk van het 4de en laatste  deel (Burlesque), dat ook weer "uitbundig" klonk.
Dit muziekstuk bestaat uit 4 delen; 2 kalme, langere, meer introspectieve en 2 korte, met "kabaal".
En hiervan ligt er hier intussen ook een cd.

Youtube heeft toch een aantal grote voordelen voor het beluisteren van klassieke muziek door een leek:
- je leert een stuk beter waarderen wat voor een prestatie het telkens opnieuw is om een orkest van enkele tientallen personen goed samen te laten spelen, zeker als er ook nog een solist bij is. Ik heb al ettelijke opera's bijgewoond, waar ook een volledig orkest speelt, maar dat zit telkens in een bak, dus je ziet het eigenlijk niet. De beelden tonen ook gelaatsuitdrukkingen, wat soms een meerwaarde kan vormen.
- als je de filmpjes van je GSM op je TV kunt laten afspelen ("casten" heet dat blijkbaar; een paar maanden geleden ontdekt) of gewoon rechtstreeks op je smart-TV kunt laten afspelen, krijg je toch een veel fijnere luisterervaring dan wanneer je alles moet beluisteren via de vaak middelmatige of ronduit slechte luidsprekers van GSM of computer, zeker als je bij je TV nog een goede geluidsbalk hebt (Dali Katch One  ;-), die me al ettelijke keren heeft verbaasd in positieve zin).
- bovendien kun je dan intussen ook makkelijk iets anders doen of toch even afgeleid zijn. De ruimtevullende aard van een dergelijke installatie compenseert dat enigszins.