Interdit aux chiens et aux Italiens - Alain Ughetto / Conte sauvage - Aline Quertain

het was naar mijn huidige normen lang geleden... dus tijd voor opnieuw een film.

Ditmaal in gemeenschapscentrum Ten Weyngaert in Vorst, waar ik nog nooit geweest was. Een buurtbewoonster had me er attent op gemaakt dat die film daar op vrijdagavond zou worden gespeeld en ik had wel interesse.
De start van de voorstelling was geprogrammeerd om 19u, wat betekende dat er na het werk niet te veel tijd verloren kon worden als ik nog iets wilde eten. Gelukkig schoot er nog wat over van de voorbije 2 dagen, zodat dit enkel moest worden opgewarmd.

Ruim voor 19u kwam ik dan ter plaatse aan.
De verplaatsing was een fluitje van een cent, want het volstond de 82 te nemen aan de halte vlakbij m'n appartementje en uit te stappen aan de halte Kastanjes in Vorst, waarna het nog zo'n 300 m wandelen was. Lekker praktisch; ik heb het echt wel getroffen qua locatie en verbindingen van/met het openbaar vervoer.

Echter, ter plaatse aangekomen bleek dat de film met minstens een half uur vertraging zou beginnen, wat uiteindelijk uitliep tot ruim een uur... Al die haast was dus nergens voor nodig geweest... en dat voor anders zo stipte "Vlamingen"/Nederlandstaligen. Toch wel een smet op het blazoen!

Daarbij kwam nog dat er eerst een inleiding kwam; die bestond uit het uit de doeken doen van waar het initiatief afkomstig was. Bleek dat het vooral jongeren uit de buurt waren die gestart waren met een filmclub en in het gemeenschapscentrum hun hobby kwamen beoefenen. Voor deze avond hadden ze dan voor deze prent gekozen; een soort van animatiefilm met kleifiguren.
Ze gaven dus wat context en toonden eerst een kortfilm, Conte sauvage, die in een vlakbij gelegen en blijkbaar gerenommeerde studio werd gemaakt: Zorobabel. De maakster van de film in kwestie was ook aanwezig en gaf er wat uitleg bij. Ze wilde een animatiefilm maken over hoe 2 min of meer tot elkaar veroordeelde personages in een vijandige of toxische relatie met die situatie kunnen omgaan terwijl ze toch zichzelf trachten te blijven. Ik heb zeker niet alles gesnapt maar dat was ook niet nodig; het feit dat de maakster, Aline Quertain, zelf wat toelichting kwam geven, vormde zeker een mooie extra.

En daarna was het dan de beurt aan de geprogrammeerde film. De krant had er maanden geleden een artikel/interview aan gewijd maar de inhoud daarvan was ik praktisch vergeten.
De maker, Alain Ughetto, vertelt er het verhaal in van zijn familie; hoe zijn arme grootouders trachtten te overleven door een deel van het jaar in Frankrijk te gaan werken en een deel van het jaar in Italië door te brengen en hoe de Italianen in Frankrijk behandeld werden (niet bijster goed, zoals ook de titel aangeeft) maar zich uiteindelijk definitief in Frankrijk vestigden in de 30'er jaren van de vorige eeuw. 

Ze hebben veel zwarte sneeuw gezien en bleven niet gespaard van tragische gebeurtenissen binnen hun familie/gezin. Het is dan ook geen vrolijke film, al zijn er gelukkig nog wel een aantal komische en luchtige momenten om het geheel verteerbaar te houden.
De film combineert, zeker in het begin, echte handen met geanimeerde figuurtjes van klei. De gesprekken zijn een dialoog van de maker met zijn grootmoeder; beide warme stemmen, met daartussen flarden waarin broers, kinderen, ouders enz. aan het woord komen. Een deel is in het Italiaans, zelfs een beetje Duits, maar meestal wordt er Frans gesproken. De film was gelukkig volledig in het Nederlandse ondertiteld.

Blijkbaar vond de maker een dergelijke vorm (geanimeerde kleifiguurtjes) de beste manier om zijn verhaal te vertellen en als kijker stoorde me dat volstrekt niet. Je leeft ook wel mee met de poppetjes, omdat je weet dat hetgeen verteld wordt, ook echt gebeurd is en over het lot vertelt van zovele mensen die niet alleen een eeuw geleden leefden, maar hetzelfde lot treft ook vandaag nog ontelbare personen. Het is een soort van universeel verhaal dat verteld wordt.