7 days in May - John Frankenheimer

Woensdag had BR gepolst of ik geen zin had om donderdag met hem naar "7 days in may" te gaan kijken in Cinematek, over een Amerikaanse generaal die van plan is een staatsgreep te plegen en de president opzij te schuiven omdat deze te soft was tegenover de Soviet-Unie. De naam van de film zei me niets en de naam van de regisseur alleen vaagweg iets*.
Ondanks de (voor mijn doen althans) talrijke films die de voorbije weken al had gezien, nam ik het aanbod toch in overweging en uiteindelijk besliste ik de dag zelf toch maar te gaan; had op tijd gedaan op m'n werk, kon nog naar m'n appartement gaan en me douchen, de katten eten geven en nog wat resten van de dag ervoor opeten om dan rond 18u50 ter plaatse te zijn.
BR leek oprecht blij te zijn me daar te zien.

De film werd eerst ingeleid door recensent Patrick Duynslaegher die blijkbaar een John Frankenheimer-cyclus mocht opzetten en in dat kader elke maand een film van deze regisseur koos.
Enkele grote namen deden mee: Kirk Douglas (kolonel die het complot aan het licht brengt maar zijn chef toch bewondert voor de militair/persoon die hij is), Burt Lancaster (chef van de generale staf die de macht wil grijpen), Ava Gardner (love interest) en een mij onbekende acteur maar die schijnbaar heel goed moet geweest zijn (de beste waar hij ooit mee samengewerkt heeft aldus Frankenheimer) Fredric March als de president van de VS wiens lot aan een zijden draadje hangt.

Naar hedendaagse normen is het een trage film, waarin eigenlijk zo goed als geen "actie" te zien is, haast alleen maar gesprekken of toespraken. Ook geen humor om de zaken wat luchtiger te maken, maar dat was vermoedelijk helemaal ook niet de bedoeling; de Koude Oorlog en staatsgrepen zijn serieuze zaken, zeker toen!
Zoals tijdens de inleiding al aangestipt werd, wat tijdens het maken van de film en lang daarna eigenlijk amper te bevatten was, is intussen helemaal niet meer denkbeeldig: dat een Amerikaans president wordt afgezet door een coup (niet eens via institutionele weg, zoals met Bill Clinton dreigde te gebeuren).
Opvallend was ook de tweetalige ondertiteling : Duits en Frans 😊; de kopie was ook niet in al te beste staat, wat maakte dat ik uiteindelijk toch maar gewoon volgde via het Engels i.p.v. de ondertiteling.

Mij deed hij nog het meest denken aan "Dr. Strangelove" van Stanley Kubrick, die blijkbaar in hetzelfde jaar uitkwam (1964) maar die een heel andere insteek, want vaak komisch; een Amerikaans generaal besluit op eigen houtje een kernoorlog te starten door een hele reeks bommenwerpers met kernbommen op de Sovjet-Unie af te sturen. Deze kunnen nog tijdig worden teruggeroepen, behalve 1, die zijn radio heeft uitgezet (of stuk?). Peter Sellers heeft daarin een glansrol, onder meer omdat hij verschillende personages speelt.

De voorstelling begon om 19u en de film duurde 2 uur, zodat ik ergens na 21u30 terug was, met het vaste voornemen het toch even wat kalmer aan te doen qua filmbezoeken.

*pas 2 dagen later had ik door dat hij een paar jaar later ook "Grand Prix" had geregisseerd, een bekende film bij autosportliefhebbers, want de eerste film die de kijker een prachtige blik gunt achter het stuur van een racewagen en in de paddock. Een flutverhaaltje, maar technisch een meesterwerk, met spectaculaire racebeelden die fans moeten hebben doen wegdromen toen hij uitkwam. Daarnaast maakte Frankenheimer uiteraard nog een hele resem andere films die ongetwijfeld het bekijken waard zijn.