The French Dispatch - Maudie

Twee films die haast twee maanden geleden werden opgenomen en dus op het punt stonden uit het geheugen van de TV-box gewist te worden. Het was bijgevolg hoog tijd om ze te bekijken, wat de voorbije dagen gelukkig ook gebeurde, want ze waren beide de moeite en tijd waard.

a) The French Dispatch
De tweede film van Wes Anderson die ik zag, na The Grand Budapest Hotel (die ik voor het eerst in 2014 zag tijdens een vliegreis naar Brazilië, wat de tijd op een bijzonder aangename manier deed vooruitgaan). En TFD deed me dan ook beter begrijpen wat filmkenners bedoelen met zijn specifieke esthetiek; op vormelijk vlak tonen beide namelijk heel wat gelijkenissen. In die mate dat je je als "neutrale" kijker bijna kunt beginnen afvragen of het geen gimmick of tic is van de regisseur, maar daarvoor zou ik nog een of twee andere films moeten bekijken. Het zorgt er niet voor dat je al haast meteen uitgekeken bent op de prent nog voor hij goed en wel begonnen is, zeker niet, maar het valt wel op.
De erin verwerkte humor vertoont ook wel wat gelijkenissen.

Deze film, waaraan een hele rits aan beroemde acteurs meedeed (vermoedelijk staan ze in rij om met WA te kunnen werken), waaronder bijvoorbeeld Bill Murray, Tilda Swinton, Léa Seydoux, Willem Dafou en Elisabeth Moss in minirolletjes, Mathieu Amalric enz., bestaat uit verschillende kortverhalen of episodes waartussen wel een los verband is dat bij aanvang al wordt uitgelegd, maar ook niet veel meer dan dat.
Het grootste deel van de film speelt zich af in de onbestaande stad Ennui-sur Blasé, waarvoor mogelijk Parijs model stond.

Mijn persoonlijke favoriet was de 2de episode met onder meer Benicio del Toro, Léa Seydoux en Adrian Brody, waarin de eerste een gewelddadige man speelt die na een dubbele moord in de gevangenis zijn artistieke talenten ontdekt en op een of andere manier de aandacht wekt van een andere gevangene, een galerijhouder die zichzelf (niet geheel gespeend van eigenbelang) als missie oplegt het personage van BdT beroemd te maken.

Je merkt als kijker dat de film met veel liefde gemaakt is, zowel voor deze film op zich als voor het thema (de pers) en de excentrieke personages kruiden het geheel op bijzonder aangename wijze.

b) Maudie
Een film gebaseerd op het leven van Maud Dowley, iemand die niet door het lot/leven gespaard is geweest maar uiteindelijk een (relatief?) beroemd schilder werd en toch steeds eenvoudig, zelfs armoedig geleefd heeft, ook wanneer ze wat roem vergaard had.

Prachtige acteerprestatie van Sally Hawkins die hier de hoofdrol speelt. Echt indrukwekkend hoe zij in de huid kruipt van Maud Lewis. Denk dat het de eerste film is die ik zag met haar als hoofdrolspeelster en ze heeft er een fan bij (The Shape of Water heb ik nog niet gezien). Naast haar schittert Ethan Hawke in de rol van haar man Everett Lewis.

Gelukkig is het geen feel good film geworden in de zin dat op het einde alles goed afloopt en ze nog lang en gelukkig allemaal samen leefden, maar toch ben je als kijker op het einde van de film tevreden ernaar gekeken te hebben en enigszins opgewekt ook, ondanks de zware onderwerpen die erin aan bod komen.

Dowley en Lewis kennen een moeilijke start; zij reageert op een advertentie van Lewis die een inwonende huishoudster zoekt, maar in het begin verloopt het redelijk stroef. Dat verbetert geleidelijk en hij laat haar begaan wanneer ze zich via haar hobby, schilderen in huis zoals op de muren of ramen begint uit te leven/drukken. Uiteindelijk huwen ze en vormen ze ondanks ook nog strubbelingen een hecht koppel. Haar gezondheid is echter niet best en uiteindelijk zal dat haar fataal worden, maar eerst kent ze nog bij leven een zekere faam en succes dankzij haar ietwat naïeve schilderijen.
Opvallend is ook dat in het koppel de rollen uiteindelijk voor een stuk omgedraaid worden: hij doet heel wat huishoudelijke taken terwijl zij de grootste kostwinner wordt.