Anatomie d'une chute - Justine Triet

Gisteren deze film gezien in Cinema Palace, waar hij 's morgens geprogrammeerd stond. Had hem al ettelijke weken geleden willen zien, toen hij hier in de zalen kwam, maar dat is er toen niet van gekomen.

Dus dat kwam goed uit, want een matineevoorstelling heeft als voordeel dat je daarna nog een heel stuk van de dag over hebt om andere dingen te doen. En bovendien krijg je in deze bioscoop blijkbaar ook nog een kleine korting op de gebruikelijke prijs van films die op een later moment worden vertoond. Allemaal mooi meegenomen. Tot slot is het ook ongelooflijk praktisch om op zowat 10 à 15 minuten te voet te wonen van een bioscoop als Cinema Palace, waar toch vooral meerwaardefilms geprogrammeerd worden en niet de grote publiekstrekkers die je in tal van andere bioscopen al kunt gaan bekijken.
Voor het begin van de film had ik nog een paar minuten, waarvan ik geprofiteerd heb om eens wat rond te kijken in sommige ruimtes die voor het publiek toegankelijk zijn en waar mogelijk evenementen worden georganiseerd. Het gebouw heeft namelijk een bewogen geschiedenis achter de rug en was oorspronkelijk ook ontworpen als bioscoop maar is dat niet altijd geweest. Een rondleiding door het gebouw/complex moet ook wel boeiend zijn, lijkt me.

De winnaar van de Gouden Palm dit jaar is een stomp in de maag en Sandra Hüller levert in de hoofdrol een bijzonder indrukwekkende prestatie. Dat maakt 2 mooie, maar niet zo makkelijk verteerbare films binnen de tijdspanne van nog geen 24 uur... 

Zoals u mogelijk/wellicht wel weet gaat deze film over de lijdensweg die een schrijfster doormaakt nadat haar man een dodelijke val maakte uit een raam van hun chalet. De "chute" uit de titel verwijst daar dus naar, maar niet alleen, volgens mij. 
Ze wordt namelijk al spoedig als verdachte beschouwd in een moordzaak. De kijker wordt wat dat betreft ook de hele tijd in het ongewisse gelaten, het is dus niet dat hij/zij kennis bezit waarover de personages niet beschikken.

De tweede betekenis van "chute" volgt mijns inziens dan nadien, wanneer de vuile was van het koppel publiekelijk wordt buitengehangen en ook hun 11-jarige, slechtziende zoon daar ongenadig mee geconfronteerd wordt (al was het ook wel op zijn uitdrukkelijk verzoek vooraf, maar zonder te weten wat allemaal zou volgen). Uiteindelijk lijkt het erop dat het net deze slechtziende zoon is die door zijn getuigenis op de laatste dag van het proces de uitkomst ervan bepaalt en dat hij de volwassenen rond hem doet inzien hoe de vork waarschijnlijk aan de steel zat. 

De term "rechtbankdrama" doet deze film wellicht tekort, ook al speelt zeker de helft ervan zich inderdaad in een rechtbank af. Ik durf geen parallellen trekken met een andere film die hier al vermeld is geweest, namelijk "Kramer vs Kramer" die zich in een gelijkaardige setting (maar met een heel ander inzet en dynamiek) afspeelt. Dit lijkt me net zozeer een hard psychologisch drama waarvan je als kijker hoopt dat het je nooit zal overkomen, vanwege de mogelijke gevolgen die het kan hebben op jezelf, maar ook op je naasten en de sporen die zoiets kan nalaten. 

Alle personages worden overtuigend neergezet, ook die van de openbare aanklager bijvoorbeeld (de eerste seconden dat deze in beeld kwam, dacht ik dat hij door een veel te jonge acteur wordt gespeeld, maar dat vergeet je al snel en in het echt is deze acteur blijkbaar toch ook al in 1985 geboren, dus intussen bijna 40).

De film deed me toch ook beseffen dat, hoewel ikzelf zeer zeker geen uitzonderlijke, misschien zelfs geen goede vader ben (geweest), onze kinderen dan toch op z'n minst praktisch nooit getuige zijn geweest van (fel) ruziënde ouders, iets wat ikzelf wel heel vaak heb meegemaakt en wat me ook voorgoed getekend heeft. Waarschijnlijk was onze manier van conflicten "oplossen", of misschien beter "ermee omgaan" lang niet de perfecte maar dergelijke scènes zijn hen gelukkig gespaard gebleven denk/hoop ik.
Zoals u mogelijk afleidt uit het bovenstaande, raakte deze film bij mij dus ook een gevoelige snaar.