Vincent Price - dubbele affiche

Of ik zin had om dinsdagavond met hem mee te gaan naar een dubbele filmvoorstelling in Cinéma Aventure? Cinefiel BR had namelijk 2 (gratis) ingangstickets voor een thema-avond gewijd aan Vincent Price, een van de markantste acteurs in een typisch genre dat door de jaren heen ups en downs kende: de griezelfilm. Price speelde van de jaren '40 tot en met de jaren '90 in vele tientallen producties mee, zowel films als series; vaak had hij de rol van booswicht.

Aanvankelijk was ik niet geneigd in te gaan op het aanbod, want de titels van de films waarover hij het had, waren mij compleet onbekend. Toen ik na wat opzoeken merkte dat Vincent Price telkens een hoofdrol speelde, werd ik wel nieuwsgierig en uiteindelijk zegde ik toe om op z'n minst naar de eerste te gaan kijken. Voor de tweede film zou ik dan wel zien hoe ik me voelde. Ben volstrekt geen kenner of fan van de acteur; ken gewoon zijn reputatie een beetje, maar het was mooi meegenomen om op die manier (hernieuwd?) kennis met hem te maken.
M'n oorspronkelijke plan om er de Evil Dead-trilogie door te jagen zou ik dan wel een andere keer ten uitvoer brengen.

De bioscoop had ik (denk ik) minstens al een decennium niet meer bezocht; toen we in Brussel woonden, kwam ik er wel eens over de vloer maar nadien veel minder of niet meer. De galerij waarin hij gelegen is, gleed intussen steeds verder af qua aanbod en nu vind je er bijna alleen nog de ene nagelstudio naast de andere. De BDSM-winkel die er al een eeuwigheid huist, is er wel nog; gelukkig zijn er toch nog enkele zekerheden in dit bestaan.
Een anekdote wat dat betreft: enkele maanden geleden moest de bioscoop ontruimd worden wegens een misselijk makende geur die er hing. Dat bleek uiteindelijk uitwasemingen te zijn van al die nagelstudio's...

Ter plekke aangekomen, bleek al snel dat het een redelijk relaxe bedoening was en na een zoet biertje (Liefmans) konden we in de zaal gaan plaatsnemen. Daar werden we ontvangen door een jongedame die wat meer uitleg gaf over wat er die avond op het programma stond en die de toeschouwers ook aanspoorde om het zeker ook uit te roepen als het ons te veel werd.
Het publiek kwam ook redelijk ongedwongen over, helemaal niet stijf, maar niettemin wel respectvol t.o.v. dit initiatief; het waren dus liefhebbers die gewoon zin hadden in wat vermaak zonder alles in het belachelijke te trekken of storend gedrag te vertonen. Al deed een hardnekkige hoestster soms wel wenkbrauwen fronsen.

Daarnaast wist de mistress of ceremony ook te melden dat het café Le Cerceuil, daar vlakbij gelegen, een van de lievelingsplekken zou zijn geweest van Price. Misschien moet dat met een korreltje zout worden genomen, maar feit is wel dat ik er nog nooit ben binnengegaan en dat de zonen het misschien wel leuk zouden vinden om dat etablissement eens te bezoeken en daar een gespecialiseerd brouwsel te drinken.
2 films dus: 

a) The Tingler (1959 - regisseur William Castle)
een zwart-witfilm waarin een forensisch arts (Price) een theorie ontwikkelt dat er in ieders lichaam, meer bepaald in/op onze wervelkolom een parasiet huist die groeit op momenten dat we grote angst ervaren. Deze ongenode gast wordt wel meteen verjaagd door te schreeuwen. De parasiet wordt de "tingler" gedoopt. Maar de theorie moet dus aan de praktijk worden getoetst en daartoe heeft hij wel een proefkonijn nodig, dat hij vindt in de persoon van een doofstomme vrouw; deze kan namelijk niet roepen en dus de tingler ook niet verjagen op momenten dat ze erg bang is en daar moet dan gebruik van worden gemaakt, ook al betekent dat haar dood. Uiteindelijk kan men dus een tingler vangen, maar deze is taaier dan aanvankelijk gedacht en laat zich niet zomaar doen.

Hieronder een foto van de beestje dat men toen heeft kunnen vangen (het ding meet toch wel zeker 30cm in lengte, kun je nagaan als zoiets op of in je ruggengraat zit). Wellicht was het een requisiet dat in de film is gebruikt.

Deze film was best genietbaar, ook al is de basispremisse helemaal van de pot gerukt (misschien onder meer net daardoor?). Ik weet niet in hoeverre de makers en acteurs het toen allemaal au sérieux namen. Grappig was ook wel dat de draadjes waaraan de tingler bevestigd was om hem te doen voortbewegen toch wel zichtbaar waren; geeft er een zeker Ed Wood-gehalte aan.

Opvallend was ook dat in de paar scènes waar heel wat bloed bij te pas kwam, dit bloed in kleur was. En daarnaast dat op een bepaald moment ook een tingler voorbij de lens van de projector kwam wandelen, wat ook zo gewild was door de makers.
Nog een laatste weetje ivm deze film: in het Frans heet hij "Le Désosseur de cadavres". Dat geeft ook een idee over wat te verwachten 😁

Pauze en tijd voor een 2de Liefmans.

b) Witchfinder General (1968 - Regisseur Michael Reeves)
Ook hier weer een sfeervolle introductie door de uitgedoste jongedame.

Deze film gaat over iemand die heksen vervolgt in het 17de-eeuwse Engeland. Een stuk bloederiger en wreder dan de eerste film, maar wat mij betreft minder leuk om naar te kijken (misschien door de vermoeidheid wegens het latere uur?). Gebaseerd op het leven van Matthew Hopkins die blijkbaar echt bestaan heeft.
Price speelt de rol van de zelf aangestelde "inquisiteur" en terroriseert zo een aantal gebieden in Engeland, waar een burgeroorlog woedt tussen de koning en het parlement (Cromwell). De ondervragingssessies verlopen wel erg lichtzinnig en het is duidelijk niet de bedoeling om de waarheid te zoeken maar om schuldigen te vinden en terecht te stellen, wat telkens een mooie duit oplevert.

Een stuk meer dramatiek dus in de zin van veel meer actie, veel meer (nep)bloed, een beetje naakt ook, meer wreedheid (mensen worden gefolterd, opgehangen en op de brandstapel geworpen).
Price is wel goed als de heksenvervolger en zijn mooie dictie is ook een troef, zeker in een bioscoopzaal.

Na afloop vertrokken we op ons gemak al was het niet zo evident om een uitgang te vinden die nog open was.
Het was een aangename avond die me deed terugdenken aan toen we in de tweede helft van de jaren '90 in Brussel woonden en de avonden die ik toen soms doorbracht in de kleinere bioscopen in het stadscentrum (of het intussen ook ter ziele gegane Styx bijvoorbeeld). Meerdere daarvan waren toen al in het gezelschap van BR.
Iets wat ik in Turnhout zo goed als nooit heb meegemaakt; niet noodzakelijk omdat zoiets daar niet werd georganiseerd, mogelijk wel, maar ik was er niet van op de hoogte of kwam er daar de deur niet voor uit.

Veel dank BR voor de uitnodiging en aan Cinéma Aventure voor het initiatief en aan diegenen die meewerkten aan de uitvoering ervan.

En nu vanavond maar eens naar The Evel Dead kijken, om toch een beetje schade in te halen 😊.