Uitstel is niet altijd afstel, ook niet na 28 jaar : The Bridges of Madison County (1)*

Deze film kwam in 1995 in roulatie en toen al was het mijn bedoeling om hem in de bioscoop te gaan bekijken. Helaas was het er nooit van gekomen. We woonden toen nog in een appartement in Etterbeek, wat niet zo ver gelegen was van een aantal bioscopen, maar andere bezigheden zeker.
Tot vandaag dan en dat in het kader van de retrospectieve gewijd aan 100 jaar Warner-films, die me ook de gelegenheid had geboden om Dangerous Liaisons in een filmzaal te bekijken. Ditmaal werd de film vertoond in UGC Toison d'Or en niet De Brouckère en het was de laatste in de reeks.
Om dezelfde reden als gisteren had ik nog getwijfeld om te gaan, maar uiteindelijk is het goed geweest om tot daar te gaan. De vertoning was in de late namiddag.

Het is meteen ook de 2de film in een paar weken waarin Meryl Streep de vrouwelijke hoofdrol vertolkt. De mannelijke wordt gespeeld door Clint Eastwood, die de film ook regisseerde.

Het is een gevoelige, ontroerende film over een gehuwde vrouw en moeder van 2 die een idylle beleeft met een onbekende die toevallig aan komt waaien. Haar man en kinderen verlaten 4 dagen de boerderij, waardoor ze alleen thuisblijft, iets waar ze naar uitkeek, om zo even alleen te kunnen zijn en tot rust te komen. Maar de zaken verlopen dus  niet zoals aanvankelijk gepland.
Francesca zit vast in een sleur, te wijten aan haar gezinsleven en het keurslijf waarin ze gedwongen werd, waardoor ze zichzelf niet kan zijn of (grotendeels) moet wegcijferen. Ze voelt zich niet erkend of voldoende gezien door hen en dat alles wringt soms natuurlijk.
Robert is verloren gereden, op zoek naar een aantal bruggen die hij zou willen fotograferen voor zijn werk en komt haar de weg vragen. Van het een komt het ander en de twee worden verliefd op elkaar.

Na die paar dagen en heel wat tedere momenten moet hij echter vertrekken (haar man en kinderen komen weer naar huis) en zij beslist dat ze hem niet kan volgen, niet bij hem kan blijven, wat uiteraard pijnlijk is voor beide. Het hele verhaal wordt verteld a.d.h.v. dagboekfragmenten die haar geschokte, intussen volwassen kinderen lezen na haar overlijden.

De persoon die de film inleidde, had al gewaarschuwd dat de kijkers het best wat zakdoekjes gereed zouden houden en dat was geen overbodige mededeling. Na afloop viel toch gesnotter te horen en zelf hield ik het ook amper droog. De film op zich is al pakkend genoeg en dan nog overgoten met een sausje van m'n persoonlijk verhaal, maakte hem nog extra aangrijpend.
Je identificeert je onwillekeurig toch voor een stuk met wat er gebeurde, ook al zijn er eigenlijk weinig gelijkenissen, beeld je allerlei zaken in over hoe het tussen hen beide gelopen is en intussen beleven zij voluit hun ongetwijfeld droomrelatie... 
Te voet onderweg naar Molenbeek werd het me toch ook haast teveel en het was toch met een redelijk zwaar gemoed en een dikke krop in de keel dat ik aankwam.
Niettemin beklaag ik het me niet, integendeel, maar waarom toch blijf ik dat mezelf toch aandoen?