Gioacchino Rossini - Il barbiere di Siviglia (Opéra Royal de Wallonie)

Eergisteren met de trein naar Luik, om daar nog eens naar de opera te gaan (vorige keer was in juni vorig jaar voor "Simon Boccanegra" van Verdi).

Ditmaal speelde men er "Il barbiere di Siviglia", een "komedie", een opera buffa; een ander register toch dan wat ik "gewoon" ben op dat vlak.  

M'n intussen gebruikelijke operagezellin had goede tickets in het parterre voor een "prijsje" op de kop kunnen tikken. Dus rond 13u de trein genomen in het Zuidstation om naar Luik Giullemins te gaan en daar een andere trein te nemen naar het centrum. Zowat anderhalf uur later waren we ter plaatse; soms praktisch toch, het spoor.

Om 15 uur begon het spektakel van ruim 3u (inclusief een pauze van 30 minuten tussen beide bedrijven). Dat lijkt lang, maar voor een opera is dat zeker niet buitensporig. Ook al zijn er soms wel momenten (ook gisteren) dat het spektakel iets minder boeit en waarbij je soms (haast) indommelt. Zo heeft m'n gezelschap zeker de helft van het eerst bedrijf gemist, gewoon omdat ze voortdurend in slaap viel...
Gelukkig voor haar zag ze deze opera al voor de 3de of 4de keer.

Het was wel een mooi spektakel. Mij was deze opera volledig onbekend; heb niets herkend qua aria's.
Wel indrukwekkend hoe operazangers tegelijk moeten kunnen zingen en toch ook wat acteren. 
Mij beviel de zanger/acteur die het personage Bartolo speelde het meest: Pablo Ruiz. Hij incarneert een oude dokter die verliefd wordt op zijn jonge pupil, Rosina, maar zij smacht uiteraard naar iemand anders, namelijk graaf Almaviva. Deze laatste roept de hulp in van Figaro om Rosina's hart te veroveren en haar uit de greep van Bartolo te halen.
Het decor was ook mooi gedaan.

't Is ook wel eens fijn om tussen een wat dat betreft min of meer gelijkgezind publiek te zitten. Ok, er zal wel wat snobisme mee gemoeid zijn (zowel bij mij als bij hen), maar tegelijk zit je er in de eerste plaats toch bijna allemaal om te trachten te genieten van een opvoering en niet om andere redenen. Vele bezoekers zijn ook (redelijk) hoffelijk. Ik hoorde met m'n 52 jaar wel nog bij de jongere gedeelte van de toeschouwers, denk ik. Dat geeft ook al een idee van welk publiek er op afkomt.

Minder was dat de plek waar wij zaten minder geschikt was om de teksten af te lezen van de displays. Je moest voortdurend (stijl) omhoog kijken, zodat je soms niet alles zag wat zich op de scène afspeelde.

Meteen na het einde maakten we ons uit de voeten om zo nog een trein naar Guillemins te kunnen halen, maar al die haast bleek uiteindelijk niet echt nodig. In Guillemins zelf hebben we (eigenlijk zij, want ik heb amper een woord gezegd) nog wat staan keuvelen tegen andere liefhebbers die gaan kijken en luisteren waren en die blijkbaar de Munt de rug hebben toegekeerd, want een te modern repertoire. Deze dames leken wel aangenaam gezelschap maar helaas raakten we ze in de trein kwijt doordat elk op zoek ging naar zitplaatsen. Misschien waren ze opgelucht om van "ons" gezeur af te zijn?
Tegen 20u30 was ik weer in m'n appartement, best tevreden.