Drukke dag

...gisteren, met naast de gebruikelijke bezigheden ook nog 2 'culturele' activiteiten: op de middag een bezoek aan het Cauchiehuis aan het Jubelpark en in de namiddag de Peter Lindbergh-tentoonstelling bezocht. Aangezien deze binnen 2 weken afloopt, werd het stilletjesaan tijd indien ik dat nog wilde doen.

Met m'n Art nouveaupass had ik dus een bezoek gereserveerd aan het Cauchiehuis. Mooi op tijd vertrokken en ook ter plaatse aangekomen. Alleen had ik er niet aan gedacht m'n pass mee te nemen; had enkel het toegangsticket voor het huis bij en dat telde blijkbaar niet, dus heb ik alsnog inkom moeten betalen... Wat nog overschiet op m'n pass valt gratis te bezoeken, dus veel rendement ga ik er niet meer uit halen. Bon, niet zo heel erg.

Het gebouw is een van de bekende overgebleven exponenten van de art nouveau in onze hoofdstad en het heeft net als bij enkele andere bekende werken van deze stroming weinig gescheeld of het was helemaal gesloopt. Een wakkere en moedige ambtenaar stak daar blijkbaar een stokje voor.

Het huis werd ontworpen door Paul Cauchie en zijn vrouw Caroline Voet en in 1905 gebouwd. Het was niet alleen zijn atelier maar ook hun woning. Tijdens een bezoek krijgt men een rondleiding door het souterrain en de entresol/bel-etage. De twee bovenste verdiepingen zijn niet toegankelijk, want bewoond. Het hele gebouw is ook privé-eigendom, momenteel van een verzekeringsmaatschappij dat het overkocht van het koppel dat erin slaagde het vanaf eind jaren '70 te renoveren (iets wat zo'n 14 jaar in beslag nam).
Het gebouw is uiteraard het meest gekend door de kenmerkende voorgevel, met zijn geometrische aanzicht en ook de erop aangebrachte sgraffiti (helemaal niet hetzelfde als graffiti). Binnenin vind je ook sgraffiti terug, althans op de bel-etage maar deze moet wellicht vroeg of laat (nogmaals) worden gerestaureerd. Het interieur (of wat ervan over is, want het huis bevond zich in bijzonder slechte staat voordat het werd gerestaureerd) is wel veel minder luxueus en barok als de bekendste parels van de art nouveau.
Wel tevreden dat ik het eens heb bezocht maar een tweede bezoek is niet echt nodig. Nog een woord van waardering voor de (jonge) gids die heel wat wist te vertellen over Paul Cauchie (en zijn vrouw en dochter) en het huis.

Overigens, blijkbaar organiseert de vzw erachter ook rondleidingen in Turnhout, waar er ook sgraffiti van Paul Cauchie te vinden zijn. Misschien een reden om toch nog eens naar ginder te gaan?

In de namiddag dan besloot ik uiteindelijk om de Peter Lindbergh tentoonstelling te bezoeken in het Vanderborghtgebouw aan de Sint-Hubertusgalerij. Ik ken deze (mode)fotograaf niet maar de voorbije maanden waren er heel wat posters te zien in de stad om reclame te maken voor de tentoonstelling en op de radio had ik er ook al over gehoord. Aangezien de tentoonstelling tot 14 mei loopt, werd het toch stilletjesaan tijd om er eens langs te gaan om ze met eigen ogen te aanschouwen.
De intussen overleden fotograaf koos persoonlijk de foto's uit voor deze tentoonstelling; het is de eerste maal dat zijn werk op deze schaal in Brussel te bewonderen valt.

De tentoonstelling is tot 19u geopend, wat wel praktisch is. Zo kan je nog probleemloos na 17u vertrekken en ruim tijd hebben om ze te bezoeken. Er waren ook niet heel veel bezoekers en daarentegen wel veel plaats binnenin dus de bezoekers lopen elkaar niet noodzakelijk voor de voeten.

Ik heb niet veel met modefotografie dus voelde bij veel foto's ook niet echt een "connectie" maar ben er toch ruim een uur geweest. De foto's die me uiteindelijk het meest troffen, was de reeks op de 3de verdieping, waar ruim een dozijn foto's geëxposeerd worden van Elmer Carroll, die telkens recht in de lens kijkt. Deze terdoodveroordeelde zat ruim 20 jaar in de dodencel. Er is ook een geluidsfragment te horen waarin hij wat over zichzelf vertelt; over de misdaad die hij pleegde wordt niet gerept. In 2013 kreeg hij een dodelijke injectie.
De belichting vond ik wel een minpunt, zoals hieronder ook te merken valt. De vele TL-lampen verblinden je bij sommige foto's haast, alleen al door de weerkaatsing door het glas waarachter de foto's hangen. Geen idee of dit opzettelijk zo gedaan werd; van mij had het in alle geval een stuk minder mogen zijn. In alle geval de fotoreeks boven werd in een volledig zwarte, (haast) onbelichte zaal getoond; dat vond ik een stuk beter.

Na de tentoonstelling kom je langs de winkel met catalogussen en andere spullen maar ditmaal heb ik eens niets gekocht.