Ennio Morricone

De voorbije dagen in 3 keer een ruim 2,5 uur durende documentaire bekeken over de bijna 3 jaar geleden overleden Ennio Morricone, die ik haast 2 maanden geleden had opgenomen (en die dus op het punt stond om te worden gewist).

Heb er toch een en ander door opgestoken. Zijn eerste muzikale jaren werden gekenmerkt door de trompet, die zijn vader, als trompettist bij het leger, hem verplichtte te spelen. Aanvankelijk verliep dat moeizaam, maar hij werd er uiteindelijk beter in en studeerde ook op dat instrument af.
Zijn academische opleiding genoot hij aan een conservatorium, een voor iemand van bescheiden komaf geenszins evidente plek. Zijn leermeester en mentor daar was Goffredo Petrassi, iemand waar hij zijn hele leven lang veel respect en ontzag voor bleef hebben.

Na wat klassiek werk gecomponeerd te hebben, rolde hij uiteindelijk via RCA en de showbizz de filmwereld in en de rest is geschiedenis. Zijn invloed op filmmuziek maar ook gewoon op muziek tout court kan moeilijk overschat worden. Daarbij zijn ook de muzikale experimenten die hij uitprobeerde met enkele anderen zielsgenoten zeker het vermelden waard.
De documentaire is soms wat technisch, zeker op sommige van de momenten waarin de componist zelf aan het woord komt maar het bleef wel verteerbaar voor een leek (zeker als je het in stukken bekijkt).

Zijn oeuvre is ontzagwekkend, zowel qua kwaliteit als qua omvang (hij componeerde de muziek voor zeker 500 films). Daar waren ook heel veel mij compleet onbekende Italiaanse films bij en zeker niet alleen grote Amerikaanse of Europese producties. Morricone werkte dus ook veel samen met jonge of relatief onbekende regisseurs en niet enkel met gevestigde namen. Ik vermoed dat alleen al zijn Italiaanse filmografie al een goed beeld moet geven van de tijdens de jaren '70 aldaar gemaakte prenten.

Mooi meegenomen: de documentaire was bijna uitsluitend in het Italiaans. Het moet niet altijd Engels zijn. Naast de muziek en de figuur/mens Morricone een derde gegronde reden om ze te bekijken; het deed me plezier die taal nog eens te horen.
In de documentaire komt hij ook over als een bescheiden en innemend persoon, maar het is op basis daarvan uiteraard erg moeilijk te weten of hij dat in het echt ook was.