Tamino

Disclaimer: dit stukje zal lang niet bij iedereen in goede aarde vallen...

Vorige week nog wat nieuwe muziek op de kop getikt, waaronder "Amir", het debuut van Tamino, een muzikant van Egyptisch-Belgische ouders, dat in het rek van de laaggeprijsde cd's stond. M'n nieuwsgierigheid haalde het alweer van de ratio (in tegenstelling tot bijvoorbeeld "Pornography" van The Cure, wat ik uiteindelijk teruglegde). Nadat hij een chouchou was geworden van zowel recensenten als publiek en in de hoop er (voor mij) iets aparts in te ontdekken, wilde ik wel eens weten wat ik van de schijf zou vinden.

Nou, niet bijster veel, zeker niet na een eerste beluistering.
Na een tweede deze avond is m'n oordeel net iets milder, maar nog ben ik helemaal niet enthousiast en ik weet niet of de cd hier nog vaak gaat opstaan.
Ik begrijp dat hij bij vrouwen op veel bijval kan rekenen; een mooie jongen die ook wel wat kan zingen, akkoord, maar om mij te bekoren is er toch nog iets anders nodig, zoals wat bezieling bijvoorbeeld of boeiende teksten of toch anders iets dat de aandacht trekt in plaats van een al te gelikte productie, positieve reviews uit de pers of eruitzien als de ideale schoonzoon/-dochter.
Het aangenaamst vond ik nog de muziek zelf, met vaak een Oosterse/Arabische kant. Maar helaas zingt hij dan de volledige plaat in het Engels, wat meteen voor onttovering zorgde; Arabische zang zou m'n interesse veel meer gewekt hebben dan zijn haast monotone Engels, al gebruikt hij af en toe wel zijn falsetstem om het gevarieerder te maken.
Een paar nummer na elkaar, dat valt nog wel te doen, maar een hele cd wiegt je toch wel bijna in slaap. 

De nummers die mij in positieve zin het meest opvielen waren "Cigar" en "w.o.t.h.", respectievelijk het 7de en het 10de nummer (van de 12, dus vermoedelijk niet de 'hits' die eruit gepuurd zijn).

Nu had hij wel het nadeel dat ik tegelijk nog wat platen van Mark Lanegan had aangeschaft en daar steekt Tamino toch wel erg bleek tegenaf wat mij betreft, maar da's uiteraard subjectief. Bij Lanegan schuurt, botst en rockt het veel meer en dat maakt het voor mij meteen ook boeiender.

Nu mogelijk voegt hij iets toe aan wat gemakkelijkheidshalve maar de "Belgische muziek" kan worden beschouwd, wat misschien het enthousiasme hier te lande verklaart, maar in mijn ogen toch zo goed als niets aan het grotere geheel. Lijkt me meer dertien-in-een-dozijnmuziekproduct.
Maar ik kan er natuurlijk alweer compleet naast zitten.
Heb het intussen ook eens opgezocht; blijkbaar spreekt de man geen woord Arabisch want in het Antwerpse opgegroeid (nou dan! 😉) en is het "afstandelijke", kille effect grotendeels beoogd (iets wat zijn concerten blijkbaar ook kenmerkt als ik een collega mag geloven). Niettemin, denk niet dat m'n mening nog erg zal veranderen.

Niettemin, de volgende keer dat ik naar Egyptische muziek wil luisteren, zet ik wel de cd van Ali Hassan Kuban op die in m'n collectie zit.

Hier een voorbeeldje (van Tamino kunt u ongetwijfeld zelf makkelijk nummers vinden of u kent ze reeds). Het nummer heeft toevallig dezelfde titel als het eerste nummer van Tamino z'n debuut.

PS: de Egyptische superster bij uitstek, Oum Kalthoum is (voorlopig) evenmin spek voor m'n bek. Die ene of twee cd's die ik al hoorde, spraken me ook niet echt aan.

Toevoeging 29/01/'23: ik had ongetwijfeld verkeerde verwachtingen bij aankoop van dit album. Muzikaal zijn er zeker oosterse (of Arabische?) invloeden maar vocaal veel minder (tenzij de vaak lijzige, welhaast ongeïnteresseerde manier waarop gezongen wordt misschien). Niettemin is mijn mening over dit werkstuk nog steeds niet verandert: het doet me weinig.