Willard Grant Conspiracy

Een kleine tien dagen geleden kreeg ik een emotionele mokerslag te verwerken die nog lang sporen zal nalaten.

Terwijl ik me praktisch een heel weekend opsloot in m'n appartement, vond ik zoals zo vaak in dergelijke gevallen troost in (onder meer) muziek.
Vorig weekend heb ik deze plaat enkele malen beluisterd ("Regard the end", uit 2003), die ik in 2004 of zo gekocht heb. Niet dat ik aan de ontdekking ervan veel verdienste had, want één van de nummers erop stond gewoon op een compilatie die ik gratis bij een muziektijdschrift gekregen had. Maar het trok wel m'n aandacht en ook toen al volstond dat voor mij om dan maar op zoek te gaan naar het album en dat te kopen. Af en toe loopt dat uit op een teleurstelling, maar net zo vaak valt het resultaat best mee en dat was hier ook het geval.

De cd heeft toch vrij regelmatig opgestaan; er spreekt een sfeer van desolaatheid uit, verdriet, verlies maar toch ook warmte, waarschijnlijk mede door de stem van de zanger, de intussen overleden Robert Fisher.

Willard Grant Conspiracy was (is?) eerder een collectief  dan een groep ; de bezetting veranderde naar verluidt voortdurend, maar Fisher was wel een constante.

Voor wie interesse heeft, val de cd als ik me niet vergis (nagenoeg) volledig te beluisteren op bijvoorbeeld YouTube.

Dit nummer ("Beyond the shore") vond ik in m'n huidige toestand wel toepasselijk (naast ook gewoon mooi).

Heb nog een 2de cd van hen, maar die heb ik eigenlijk nog zo goed als nooit beluisterd, dus heb momenteel weet ik gewoon niet of  die me ook zo aanspreekt. Volgens een vriend van me die qua indie- of alternatieve muziek toch wel een referentie voor me vormt zou dat hun hoogtepunt zijn qua tristesse, maar da's ook maar een subjectief standpunt. :)