Warren Zevon

Al een paar weken niets meer gepost over muziek, onder meer omdat ik om verschillende redenen enkele zondagochtenden op rij gewoon niet naar muziek heb geluisterd.

Maar vandaag was het weer zover en viel m'n keuze op het titelloze officiële debuut van de weinig bekende en fel onderschatte Warren Zevon (hij had jaren daarvoor al eens een plaat opgenomen, maar dat werd een ramp en rekent men over het algemeen niet tot zijn discografie) uit 1976.

Deze zanger-pianist leerde ik medio de jaren '80 kennen na nog maar eens een comeback-LP, Sentimental Hygiene, waarvan een of twee nummers een tijdje af en toe te horen waren op de voorganger van Radio 1 (BRT 1 Radio ??) en ben hem sindsdien toch blijven volgen, waarna hij na enkele jaren uiteindelijk een van m'n favoriete rockartiesten werd, wat haast 20 jaar na zijn overlijden nog steeds het geval is. Ook zijn stem op deze LP bekoorde me.
Deze cd kocht ik blijkbaar begin september 1992 in de Brusselse Music Mania, een intussen verdwenen muziektempel voor 529 Belgische frank (nu zowat 13 euro?). De eerste jaren luisterde ik er niet zoveel naar, omdat ik lichtjes teleurgesteld was dat het niet leek op zijn werk van in de jaren '80, maar geleidelijk aan werd het toch een schijf die ik met genoegen oplegde.

Zevon bezat de gave om in enkele regels een personage neer te zetten of een situatie te schetsen, zijn droge humor (cynisme volgens velen).
Daarnaast gaan z'n songs vaak over niet-alledaagse onderwerpen, waarbij hij hoofdzakelijk vanaf de jaren '80 zijn originele licht liet schijnen op toenmalige actualiteit. Dit was dan ook een van de redenen waarom hij m'n aandacht trok; het was iets compleet anders dan wat doorgaans op mainstreamradio te horen was.
[laatst hoorde ik op het werk 'The only way is up' van Yazz. Zegt genoeg, me dunkt. Wat een contrast, ook al staat 'Sentimental Hygiene' ook bol van synthesizermuziek, tekstueel blijft dat album ten minste overeind].

Op dit album beschrijft Zevon de belevenissen van enkele figuren, waaronder de ik-figuur voor wie hij ook niet altijd mals is. Dit alles tegen de achtergrond van Los Angeles, een stad bevolkt door personen vermalen door de American dream, verslaafden, profiteurs en het eerste nummer, dat meteen ook over enkele van zijn stokpaardjes gaat; wapens en outsiders.

Persoonlijke favorieten op dit album zijn 'The French inhaler' om het tragische lot van een actrice die het dacht te zullen maken en langzaamaan wegzinkt in ellende (*) en 'Desperados under the eaves', wegens de sfeer die hij weet op te roepen.

Maar gezien m'n huidige toestand en gemoedsgesteldheid treft 'Hasten down the wind' me ook in het bijzonder (vooral de eerste regels dan), een van zijn meer sentimentele liedjes (niet pejoratief bedoeld), over een relatiebreuk tussen twee personen.
Hier geeft een internaut er zijn bedenking over en hoe het hem (of haar ?) inspireerde.
Ik blijf stilletjes (en tegen beter weten in?) hopen dat het tussen ons toch anders afloopt.

(*) althans, ik dacht de hele tijd dat het daarover ging, maar blijkbaar gaat het net zo goed over zijn ex die hem met iemand anders had bedrogen...
link 1
link 2 (een on line discussie over de genese van dat nummer)