Weer een jaartje erbij

Een dikke week geleden was het opnieuw m'n verjaardag en zoals intussen gebruikelijk is geworden, bracht ik die alleen door. Maar dat was geen reden om in een hoekje te gaan treuren; er lag waarschijnlijk een drukke dag in het verschiet.

Die begon met een kort fietstochtje naar Primland in Anderlecht, een supermarkt gespecialiseerd in Iberische producten. Het was de bedoeling daar een Portugese sterkedrank te kopen waarvan ik al de 10 jaar oude variant in huis had, gekocht tijdens m'n terugkeer uit Brazilië in december 2022, tijdens een tussenstop in Lissabon. Nu was het de bedoeling om een fles met 20 jaar oude drank te kopen. Ze hadden er gelukkig nog eentje van.
Voor wie interesse heeft, hun aanbod aan portwijnen is indrukwekkend.

Vervolgens ging het naar de bakker, waar ik een week eerder een taart (of gebak?) had besteld met passievruchtensmaak. Meestal hebben ze daar wel enkele taarten liggen maar zelden zo eentje en nog minder in de kleinste maat (6 personen). De avond heb ik er een stuk van opgeknabbeld maar heb toch m'n best gedaan om er nog meerdere dagen lang van te kunnen genieten, wat best lukte.

Tegen de middag dan vond ik het tijd om naar richting centrum te trekken om eens Yi Chan uit te proberen, een restaurant waar ik al jaren geleden lovende dingen over gelezen had maar nog nooit had bezocht. Ze maken hun dim sums zelf, en deze zijn vers. Daarnaast hebben ze ook een geraffineerd aanbod aan cocktails en bleek ook de hoofdschotel lekker te zijn. 
Misschien is het een soort van Aziatische fusionkeuken om het met een modieuze term te benoemen? Geen idee, maar hier kom ik nog wel terug. Op deze plek was vroeger het Vietnamees restaurant Au Bambou Fleur gevestigd, waar ik ook ettelijke malen geweest ben, maar dus x jaar geleden nam als ik me niet vergis de zoon van de toenmalige uitbaters het over en maakte er iets anders, ook een stuk geraffineerder van. 
Dus een cocktail, gemarineerde komkommerschijfjes als accompagnement voor de dim sums, een hoofdgerecht en een tonic, dat was m'n bestelling. Een dessert nam ik uitzonderlijk niet.

Na het eten was het m'n oorspronkelijke bedoeling om naar Cinematek te gaan om daar naar "Gilda" te gaan kijken, een Amerikaanse film noir uit 1946. Maar omdat ik nog heel wat tijd had, kreeg ik het idee om eens naar de muziekhandel Caroline te gaan. Op weg van het straatje met al die Aziatische restaurants naar die winkel, kom je langs Cinema Palace en toen kwam de gedachte in me op om daar het programma eens te bekijken. En waarempel, net op dat moment was een voorstelling begonnen, van een mij onbekende Spaanse film bovendien. Dus de beslissing was snel genomen; "Gilda" zou voor een andere keer zijn, als die er ooit nog komt.
Nat, een jonge vrouw die een nieuwe wending aan haar leven wil geven, huurt in een plattelandsdorp een onderkomen huis waar ze enkele maanden wil verblijven. Al snel blijkt het huis in nog (veel) slechtere staat te zijn dan ze had gedacht en de eigenaar een eikel. Spoedig leert ze enkele dorpsbewoners/buren kennen en neemt ze ook een (mishandelde?) hond in huis, die ze Cieso noemt. Na een poosje leert ze een lokale klusjesman/groentekweker kennen die haar een ongewoon voorstel doet, dat ze aanvankelijk weigert, maar uiteindelijk gaat ze er uit noodzaak op in. De twee worden een koppel, maar of ze nu echt bij elkaar passen? Uiteindelijk loopt er weinig of niets zoals ze hoopte of verwachtte, ook al is het einde zeker niet helemaal uitzichtloos of gitzwart.

Ergens rond 16 was ik dan weer terug in m'n appartement, zodat ik nog enige tijd over had om met de katten door te brengen alvorens alweer de deur uit te gaan, want dat was de bedoeling: een motorrit doen en onderweg stoppen om in een ijssalon een grote coupe ijs te eten. Aangezien dat pas om 21 uur sloot, was er daar nog ruim voldoende tijd voor. Oorspronkelijk was het de bedoeling hun meest decadente ijscoupe te kiezen, maar 9 bollen leek me toch net van het goede te veel. Door het relatief late uur (19u45 of zo) was er ook relatief weinig volk, waardoor het er relatief rustig was binnen (de wel aanwezige gasten zaten meestal in de tuin of de veranda) en de bediening ook snel ging.

Terug in Molenbeek was het dan tijd om eindelijk ook een stuk van die taart te eten en naar nog een of andere DVD te kijken voor een "gewaarschuwd publiek".
Drukke dag, amper of geen tijd gehad om te mijmeren of ergens lang bij stil te staan.