(Keenan Mundane en) Danny Brown

Aandachtige lezers met een goed geheugen (zo zijn er maar weinig want het aantal lezers hier is qua kwantiteit geheel verwaarloosbaar 😁) herinneren zich mogelijk nog dat hier een maand geleden te lezen stond dat ik mogelijk een primeur had meegemaakt omdat ik dacht voor het eerst een jazzconcert te hebben bijgewoond. Dat bleek achteraf na wat diep nadenken totaal niet te kloppen. Toen kondigde ik een andere primeur aan en dat was gisterenavond en wel juist ditmaal: m'n allereerste hiphopconcerten (of is het rap? 👹)!

Plaats en uur van het gebeuren: de Oranjerie van de Botanique, met een voorprogramma dat om 20u15 zou beginnen: de in Nederland wonende Keenan Mundane (nooit van gehoord; foto hierboven).
De moeite hoe hij helemaal alleen, met opgenomen bandjes/samples/geluid die hij zelf afspeelde of programmeerde nummers bracht en enthousiast rapte.
Na een 45-tal minuten was zijn geslaagde set voorbij.

Na de gebruikelijke pauze van 15 à 20 minuten was het dan de beurt aan Danny Brown, een blijkbaar atypische rapper al was het maar omdat hij uit Detroit afkomstig is, wat relatief zeldzaam zou zijn. Daarnaast kenmerkt hij zich door zijn vaak hoge stem, die hem mee zijn bijnaam opleverde: The Hybrid. Bij zijn up tempo nummers hanteert hij vaak deze stem, bij de meer ingetogen (soms relatief) rapt hij in een lager register.
DB heeft er een bewogen levensloop op zitten; en zat onder meer een tijd in de gevangenis wegens dealen.

Dank aan Caroline om me zijn album "Atrocity exhibition" na het uitkomen ervan te leren kennen en zo m'n muzikale horizon wat te verbreden, zeker voor wat betreft rap/hiphop. Het draaide er toen ik er eens binnenstapte en trof meteen m'n oor door het voor mij aparte, agressieve geluid met soms aan waanzin grenzende teksten en "zang"partijen (waarvan ik lang niet alles begreep). Die plaat deed me toch beseffen dat hiphop echt wel een hele plaat lang opwindend kan zijn i.p.v. maar voor enkele nummers.

Maar zijn twee recentste "soloalbums" zijn qua vorm een stuk beheerster dan AE (en wellicht ook tekstueel), met amper nog schreeuwerige tirades.
Zondag stond Brown met een "assistent" op het podium, die dus zorgde voor de samples en het gemix.

Het concert wisselde net als zijn platen wat rustiger momenten af met snelle, opzwepende, waarbij vaak zware bassen te horen en voelen waren.  redelijk wat nummers heb ik niet herkend of kende ik eenvoudigweg niet maar dat bedierf de pret niet. De nummers volgden elkaar in snel tempo op en duurden doorgaans niet lang, zodat er relatief veel aan bod kwamen. 
Opvallend was wel hoeveel tekst er alles bij elkaar gedebiteerd werd; rappers moeten een goed geheugen hebben!
Er kwamen nog 2 bisnummers en dan was het gedaan. Vreemd was misschien dat het concert hoop en al een uur moet geduurd hebben, want om 22.00 uur hield hij er al mee op. Hij is intussen 40 en dus ouder en wijzer én nuchter bovendien.

Erg jammer dat er geen standje was met merchandising zodat het niet mogelijk was een van z'n ontbrekende platen te kopen.

Hieronder nog m'n favoriete foto van het concert, met Brown die uit de rook lijkt op te doemen: